15. -Niall Horan

‘Wat als ze dit niet wil?’ dacht ik opeens. Ik leunde terug naar achter. Bang wachtte ik haar reactie af. Ze deed niets, ze staarde gewoon naar de grond. “Het spijt me, ik weet niet wat me bezielde…” begon ik fluisterend. “Niall…” zei ze, maar ik liet haar niet uitspreken. “Nee! Het spijt me! Echt waar!” “Niall!” riep ze opeens. Ik zweeg. “Sorry, maar anders wou je niet zwijgen,” lachte ze. Ze legde haar handen op die van mij. “Niall, ik heb toch helemaal niet gezegd dat ik het niet wou of niet leuk vond? Als ik het niet wou had je het heus wel gemerkt hoor,” lachte ze. Ik keek haar lachend aan. “Dit klinkt misschien raar, omdat ik je nog maar even ken, maar… Ik hou van je,” zei ik terwijl ik haar aankeek. Het leek wel of haar gezicht helemaal oplichtte. “Ik hou ook van jou,” zei ze, waarna ze me knuffelde. Hoelang we daar zo gezeten hebben, weet ik niet, maar het was toch een hele tijd. Niet dat ik het erg vond! Maar eigenlijk was het heel absurd… Hoe konden twee mensen nu van elkaar houden als ze elkaar niet eens kenden? “Wil je een film kijken?” vroeg ik opeens. Ze knikte. “Welke wil je zien?” “Welke heb je?” Ik stond op en opende de kast waar de dvd’s stonden. Ze stond een hele tijd alle dvd’s te bekijken, maar uiteindelijk koos ze voor de Titanic. “Als je deze ook goed vind?” vroeg ze aarzelend. “Natuurlijk! Het is een klassieker,” zei ik. Ik pakte een zak chips en een fles fruitsap en zette de film op. Ik legde mijn voeten op de salontafel. Als Harry hier was, had ik al lang een opmerking gekregen. Daphne zat naast me. Ik legde mijn arm om haar heen, zoals ik ook in de auto had gedaan. Ze legde haar voeten op de bank en ging tegen mij aanliggen. Toen de film gedaan was stelde ik voor om iets te gaan eten. “Ja, is goed,” antwoordde ze. We stapten in de auto en gingen naar een restaurant, ver weg van het centrum van Londen, zodat ik geen fans zou tegenkomen. Toen we binnenkwamen vroeg ik meteen om een tafeltje ergens achterin. “Kies maar wat je lekker vindt, ik betaal,” zei ik. “Wat? Dat hoeft helemaal niet, hoor. Ik zal mijn deel wel betalen.” “Tututut, ik betaal, discussie afgelopen,” zei ik met een knipoog. Ze begon te lachen. “Wat?” vroeg ze even later met een speelse blik. Blijkbaar was ik weer aan het staren. ‘Niall, je moet daar echt eens mee ophouden, het begint gênant te worden…’ dacht ik nog. Ze bleef me vragend aankijken. Ik zuchtte. “Sorry, ik kan gewoon niet stoppen met naar jou te kijken,” ze ik, waarna ik mijn hoofd verstopte achter de menukaart. “Hebben jullie een keuze kunnen maken?” hoorde ik iemand vragen. “Euhm, doe mij maar een spaghetti en een cola,’ zei Daphne. “Voor mij hetzelfde.” “Ok, komt in orde,” zei de ober. Toen hij weg was, zag ik dat Daphne me met een geamuseerde blik aankeek. Ik keek met een knalrode kop naar de tafel. “Je bent schattig wanneer je verlegen bent,” zei ze. Ik lachte wat onwennig. De ober kwam af met ons drinken. “Op ons?” vroeg ze, toen ze haar glas omhoog hief. “Op ons,” zei ik bevestigend.