Behind The Fairytale |10|

Behind The Fairytale |10|
Embry Call
‘Waarom heeft ze rode ogen?’ Kwaad kwam ze de kamer binnengelopen.
‘Wow, hoe weten jullie dat en waarom maak je je daar zo druk om?’
‘Uit het verleden heb ik geleerd dat rode ogen slechte dingen betekenen. Er was hier ooit iemand, ik ben zijn naam vergeten en die had ook rode ogen. Heel vriendelijke jongen, tot hij honger kreeg. Als je snapt wat ik bedoel.’ Legde ze uit. Was hier ooit een vampier geweest? Een normale, zo’n nog verschrikkelijker ding als de Cullens? Eentje die mensen eet?
‘Dat snap ik meer als je denkt. Ervaring, weet je.’ Ik haalde mijn schouders onverschillig op.
‘Hoe, jij ook al?’ Ze nam bang een stapje achteruit.
‘Neen, ik niet, maar ik ken er wel een hele hoop.’ Dacht ze nu echt dat ik een vampier was? Dat kon toch niet, ik had haar net uitgelegd dat ik een wolf ben. Misschien wist ze nooit dat hij een vampier was, misschien dacht ze gewoon dat de rode kleur er kwam van mensen te eten. Wat voor een deel waar was, maar volgens mij gebeurt dat niet bij bijvoorbeeld mensen als die mensen eten en was dat echt een vampierding. Dus ze was half juist en half fout.
‘En Ashley?’ Ze kwam terug naar me toe gelopen.
‘Voor een deel. Ze moet het je zelf maar vertellen. Hoe heb je haar ogen gezien?’ Ik legde de nadruk op die laatste vraag, daar had ik nog geen antwoord op gekregen.
‘Toen ze die open deed heeft Dauwe ze gezien, ik niet, maar Dauwe kwam helemaal in schrik naar me toe om het te zeggen. Ze heeft de jongen ook gezien vroeger, maar minder vaak als ik...’
‘Ooh, Ashley is niet gevaarlijk. Ze is veranderd sinds ze weg ging, maar ze heeft echt een goede wil en vind de reden van haar rode ogen vreselijk, maar het is haar zo moeilijk gemaakt om het niet te doen. Normaal heeft ze goude ogen.’
‘Goud?’ Haar verbaasde blik ging perfect samen met de toon van haar stem.
‘Jaa, andere manier van eten, andere kleur van ogen... Of zo iets... Ik wil haar zien.’ Zei ik. ‘Nu.’
‘Ik weet niet of dat gaat, het kan zijn dat ze al niet meer wakker is en...’ Ze wou nog wat zeggen, maar ik was haar voor.
‘Ik heb niet gezegd dat ik haar wakker wou zien. Natuurlijk zou dat heel fijn zijn, maar als ze slaapt, wil ik haar ook zien.’
‘Neen. Als ze slaapt blijf je hier, dan moet je niet gaan staan kijken.’ Ze stampte koppig met haar voet op de grond, maar ik ging voor haar staan en keek haar doordringend aan.
‘Ze is mijn. Je hebt niets over haar te zeggen, dus laat me door.’ Ik duwde haar aan de kant en liep naar de deur. Ze strok me terug en ik keek haar kwaad aan nadat ik me omdraaide.
‘Kijk, ze is volgens mij nog altijd niet jouw eigendom. Het kan me niets schelen dat jij denkt van wel omdat ze je inprent is, maar ik wou je er even aan herinneren dat je zonder mij niets bent. Je weet niet waar ze is en je weet ook niet hoe je het moet vragen. Iedereen schrikt zich dood als je als een gek in een voor hun vreemde taal tegen hen begint te spreken. Je gigantische grootte helpt daar ook helemaal niet bij, dus ik zou wat vriendelijker tegen me gaan doen of je ziet haar nooit meer terug.’ Er verscheen een arrogante grijns op haar gezicht en deed moeite om vriendelijk te blijven kijken. Dat kon geen elfje zijn, een heks die zichzelf betoverd had ofzo.

Tanks
En @klainebow: ik denk dat je wel antwoord op je vraag hebt gekregen nu...