~Hoofdstuk 17~

Vandaag is de grote dag. Niet de dag van het tournament, maar de dag dat de vader van Jason komt. Als ik Jasons kamer binnenloop om hem wakker te maken, zit hij al aan zijn bureau. 'Goedemorgen, jij bent al vroeg wakker,' zeg ik. Jason staat op, loopt naar me toe en geeft me een knuffel. 'Nee, ik moest de hele tijd aan jou denken.' Aah, wat lief! Hij is soms zo'n schat, ik snap echt niet waar ik hem aan heb verdient. 'Mijn vader kan ieder moment komen. Wil jij vast mijn ontbijt ophalen?' Ik verlaat de kamer en ga naar de keuken waar zijn ontbijt staat. Ik loop naar binnen en zie dat Merlin er ook al is. 'Heb je het al gehoord? Morgen begint het toernooi al. Vanavond is de openingsceremonie, dat wordt overwerken.' Geweldig, nog meer werk. Ik pak een dienblad en loop weer naar de kamer van Jason. Hij zit voor het raam een beetje voor zich uit te staren. 'Eet maar wat. Je vindt het echt niet leuk dat je vader komt, hé? Is hij echt zo erg?' Hij kijkt op als ik het dienblad voor hem neer zet. 'Hij is verschrikkelijk. Ik probeer telkens als hij thuis is op reis te gaan. Niet dat hij dat erg vindt hoor, hij mag mij ook niet. Het is dat hij geen andere zoon heeft, maar anders zat ik nu waarschijnlijk niet hier. Emily, mijn vader is echt een vreeslijke man en wat hij ook zegt, je moet hem gewoon negeren, oké?' Ik knik en ga naast hem zitten. Ik kan me niet voorstellen dat zijn vader echt zo erg is, maar ik bereid me op het ergste voor. Opeens schiet er een plaatje door mijn hoofd van een man, zo rood als de duivel, met een staart en met rook uit zijn oren. Hij rijdt op een draak, die zo zwart als de nacht is, met bepantsering en al. Bijna schiet ik in de lach, maar ik kan me nog net inhouden. Op dat moment komt er een bewaker binnen. 'Heer, uw vader is gearriveerd.' Ik zou zweren dat Jason even wit wegtrok. Hij staat op en loopt naar de deur. 'Nou Emily, dit is je kans om een sterdienares te zijn.' Ik lach. 'Alsof ik dat nu al niet ben.' We lopen het kasteel uit, naar Uther, Arthur en Merlin die al staan te wachten. De vader van Jason rijdt op een wit paard en heeft een heel gezelschap meegenomen. Zijn dienaar gaat op de knieën zitten, zodat hij van zijn paard op de rug van de dienaar kan stappen, als een soort afstapje. Misschien heeft Jason toch gelijk. 'Vader, wat fijn om u weer te zien.' Jason loopt naar zijn vader toe en geeft hem een hand. 'Jason, insgelijks. Uther, mijn vriend, Camelot is nog mooier dan vroeger. Dat heb je goed gedaan!' Hij loopt op Uther af en omarmt hem. Jason blijft achter, zelfs een blinde kan zien dat die twee geen goede band hebben. 'Ericus, fijn dat je kon komen! Ik heb de beste kamer voor je geregeld.' Uther gebaart twee wachten dat ze Ericus naar zijn kamer moeten begeleiden. 'Necar! Koffers, nu!' Necar, de dienaar van Ericus, pakt de zware koffers en loopt zijn meester achterna. Nu weet ik het zeker, Jason heeft gelijk. Ericus loopt samen met Uther naar zijn kamer en Artur kijkt Jason verbaast aan. 'Ik kan me niet herinneren dat je vader nog erger dan mijn vader was.' Jason antwoord doodleuk: 'Nee, ik ook niet.' Zuchtend loopt hij met Arthur de trap weer op, naar zijn kamer. Merlin staat te glimlachen. 'Dit konden nog wel eens een paar leuke dagen worden, als het zo doorgaat!' Hij loopt Arthur achterna. Ja, dit zou inderdaad nog wel leuk kunnen worden, denk ik bij mezelf.