Chapter thirty. -Amber.

Ik kon het niet verbergen, Liam kende me te goed. Maar ik kon het Liam ook niet vertellen, het zou hem pijn doen. Abigail kwam bij ons zitten ‘Ams.’ Zei ze ‘Kom op, je kan het!’ ‘Ik kan het niet, oké?! Ik kan het je niet vertellen Li, je zult me haten, voor altijd!’ ‘Amber, durf dat niet nog één keer te zeggen of te denken! Ik zal altijd van je houden, no matter what!’ ‘Echt?!’ In mijn ooghoek zag ik Abigail wegsluipen. Dat zou ik haar later nog wel betaald zetten. ‘Amber, please, vertel het me!’ zei hij smekend. ‘Beloof dat je me niet laat vallen!’ ‘Amber, ik zal je nooit, maar dan ook echt nooit pijn doen, laten vallen, niks wat jou pijn zal doen.’ ‘Liam ik.’ Ik slikte. ‘Liam, ik ben zwanger.’ ‘Niet van mij he? Ik bedoel , wij hebben het nog nooit gedaan…’ Awkward. ‘Nee. Het is van mijn vader.’ Liam vloekte luid, sprong op en sloeg een gat in de muur. Hij rende de kamer uit. De tranen stroomden en al snel kwam Zayn binnen gestormd. Hij trok me in een knuffel. ‘Zayn, ik…’ ‘vertel maar.’ ‘Ik ben zwanger…’ ‘Het is niet van Liam he?’ ‘Nee, m’n vader.’ ‘Amber, Liam trekt wel weer bij, en anders, ik ben er altijd voor je, en kan je helpen.’ ‘Thanks, Zayn.’ ‘Wil je het houden?’ ‘Ja.’ ‘Weet Liam-.’ ‘Nee.’ ‘Shit zeg.’ Wat deed ik mezelf aan?! Ik deed mensen pijn, was een emotioneel wrak, en was zwanger van mijn eigen vader! Zayn legde zijn arm om me heen. ‘De rest zoekt Liam. Ik zou bij jou blijven, dus wat wil je doen?’ Op dit moment? Hmm. Doodgaan leek me een aantrekkelijk idee. Zayn zag me twijfelen ‘Ben&Jerry’s time!’ Hij rende naar beneden en trok me mee. Ik werd in een stoel gedumpt en even later was Zayn terug, met twee mega bakken Ben&Jerry’s. We keken naar de hele dvd-box van Glee. Ik vroeg me af waar Liam bleef, maar hield mijn mond. Ik legde mijn hoofd op Zayn’s schoot en sloot mijn ogen. Langzaam kwam ik terecht in een wereld die vol met regenbogen en kleur zou moeten zijn, maar het was grauw en grijs. Liam, die walging toen hij het hoorde, het gat in de muut, hoe hij wegrende. Liam. In mijn slaap rolden de tranen over mijn wangen. Langzaam werd ik weer wakker en ik ging rechtop zitten. ‘Kom, ik breng je naar je bed.’ ‘Nee.’ Ik wilde daar nu niet slapen. Hij walgde van het feit dat ik zwanger van mijn vader was? Dan walgde hij van mij. Dit was de nieuwe ik. Als Liam het niet aan kon, deed ik het wel alleen. Weer zag ik Liam’s gezicht voor me. Kon hij niet gewoon weggaan? Me even met rust laten? Zayn stond op. ‘Ik ben zo terug.’ Hij liep naar de wc. Ik strompelde de trap op, mijn kamer in. Geen Liam, alleen een gapend zwart gat in de mooie turquoise muur. Ik pakte snel mijn kussen, dekbed en nog wat spullen en liep de trap weer af. Liam was te ver gegaan. Veel te ver. Ik maakte een bedje op de bank, en toen Zayn binnen stapte sliep ik al bijna. ‘Hola, jij slaapt niet op de bank!’ Hij tilde me op en legde me in zijn bed. ‘Don’t worry, gewoon als vrienden.’ Zei hij toen hij me verschrikt zag kijken. Ik werd langzaam terug gezogen in het grauwe grijze gat. Terug in het diepe.

---

Als je na dit hoofdstuk Liam haat, niet doen! It's just fanfiction. Dit is niet meer de Liam uit One Direction, gebaseerd op feiten, nee. Dit is Liam deel 2. De Liam uit dit verhaal, was ooit de echte Liam, maar nu is hij veranderd... Deze Liam woont in mijn hoofd. So, if you like... Come into my head and party with him