Huis/thuis

Rory vertelde me over hoe hij hier terecht wilde komen, waar hij nu te gast was, een jaar lang, en ook vertelde hij over Tina, een Aziatisch meisje dat nu vlakbij zijn familie in Ierland zat. Via een bosweggetje kwam je uit bij het huis waar hij nu woonde. Ik was er vroeger als kind wel eens voorbij gelopen, maar ben er nu al lang niet meer geweest. In het huis woonde ook een oudere man en zijn kleindochter. Rory vond ze aardig, maar ik geloof niet dat ik ooit met ze gepraat heb, dus ik kan er niet over oordelen.
Ik middels ben ik helemaal doorweekt, mijn paraplu was te klein voor twee personen. Drijfnat loop ik de woonkamer van mijn huis binnen. Omdat ik niemand kan vinden, laat ik een briefje achter voor mijn vader, met dat hij mijn fiets even bij school moet ophalen. Hij zal weer weer belachelijk laat thuis zijn. Ik heb geen idee waar mijn moeder is, maar dat komt ook vaker voor. Ik zet de water koker aan om een kopje thee te zetten, en loop ondertussen even naar boven voor een handdoek en droge kleren. Als ik uiteindelijk in mijn joggingpak met een kop thee en een rol koekjes beneden op de bank zit, besluit ik Puck te bellen. Ik pak het briefje met zijn nummer erop, dat hij die dag aan mij gegven had. Na een eidelose wektoon krijg ik hem aan de lijn. ´Hey, Puck,´ ik weet eigenlijk niet echt wat ik moet zeggen, dus wacht ik maar op antwoord van zijn kant. ´Ey,´ zegt Puck, ´hoe is het?' 'Nah, gewoon, ik moest met de bus naar huis omdat de banden van mijn fiets lek gestoken waren. En het regende best hard, en in het stukje lopen van de halte tot mijn huis ben ik drijfnat geworden. Maar ik zit nu lekker droog en warm op de bank.' Ik hoor dat Puck moet lachen, 'ja, het regende best hard hè. Wat een eikels dat ze je banden lek prikken. Maar dan moet je morgen dus weer met de bus, of niet?' Ik zucht, 'ja, helaas wel.' 'Ik kan je anders wel komen halen, ik heb een auto, hoef je ook niet meer naar de halte te lopen, ik hoorde dat het morgen weer ging regenen.' Hoe kan ik dat bod nou overslaan? Morgen met de auto naar school. Met Puck. 'Ja, leuk!' zeg ik enthousiast. En ik geef hem mijn adres. 'Wow, waar is dat dan helemaal,' vraagt hij als ik de straatnaam opnoem. 'In the middle of nowhere,' antwoord ik lachend, 'denk je dat je het kunt vinden?' 'Mmmh,' denkt Puck hardop, 'zal ik anders nu even naar je toe rijden? Dan hoef ik morgen ochtend niet zo te zoeken. Ben je alleen thuis?' 'Ja, je kan komen hoor,' zeg ik blij, 'tot zo!' Ik hang op.
Meteen ren ik naar boven. Weg dat joggingpak! Het is al redelijk donker geworden, realiseer ik me, dus ik doe de lampjes rond de spiegel in de badkamer aan. Terwijl ik mijn haar aan het doen ben gaat de deurbel. Jongens, die kerel is snel. Ik ren de trap af, doe ook beneden wat lampen aan en veeg voor ik de deur opendoe nog wat door de regen uitgelopen mascara onder mijn ogen weg. 'Hoi!' roep ik en ik zwaai de voordeur open.
'Jongedame, wat heeft dit te betekenen? Je hebt de achterdeur niet los gedaan. En als je dus in bed had gelegen, had ik hier moeten wachten tot je vader thuis kwam.' Daar zul je het hebben, mijn moeder is weer thuis. Hoe kan het zijn dat ik daar geen rekening mee gehouden had? En dan de achterdeur! Dom! 'Maar, mam, ik lig toch nog niet in bed, dus er is geen probleem, toch?' probeer ik, maar ze wil er niks van weten. 'Het probleem is dat je er nog niet in ligt nee, en wat zie je eruit? Op dit tijdstip. Hup meisje, ga eens gouw naar boven.' Uit ervaring weet ik dat ik hier niks tegenin brengen kan. Dit is nou eenmaal mijn moeders definitie van een veilig thuis. Ik laat mijn schouders zakken en loop naar boven, doe de leuke lampjes uit en kruip onder de dekens.
Ik had er helemaal niet meer over na gedacht, maar ik lag net te slapen toen de deurbel nogmaals rinkelde. Hoe had ik het kunnen vergeten? Maar goed, ik had het niet gemerkt. Mijn moeder had opengedaan, en die had hem natuurlijk meteen weer weggestuurd. Toen ik de volgende morgen mijn sms inbox en gemiste oproepen zag, durfde ik amper naar school.. Ik durfde natuurlijk ook niet terug te bellen. Ook mijn lift naar school kon ik natuurlijk ook wel vergeten. Mijn vader was die avond niet thuis gekomen. Dat is heel normaal. Maar nu moest ik dus weer met de bus. Mol tegenzin ging ik naar beneden om te ontbijten. Met kleine hapjes werkte ik mijn cornflakes naar binnen. Dit werd een top-dag. Maar niet heus.