Vier.

~ Alyssa Angelica Marneaf

‘Alyssa, de mama van Thomas staat erop dat je ook komt om mee te eten. Ze zegt dat je jeugd anders toch maar snel een pizza in de oven zet en geen groenten binnen heeft,’ hoor ik Thomas zeggen. Schuldig kijk ik naar de kelderdeur.
‘Ja, oké ik kom eraan. Waar woont hij?’ hij legt de weg uit en ik fiets ernaar toe.
Ik zet mijn fiets tegen de gevel van het reusachtige huis en ik bel aan. Na een paar seconden wordt er opengedaan.
‘Ahh, jij moet Alyssa zijn?’ vraagt een lieve maar net geklede vrouw aan me. Ik knik en ze laat me binnen. Ik geef men broer een kus op zijn wang en doe hetzelfde bij Thomas. Hij is eigelijk best knap. Ik loop achter Thomas en Sander naar de eetkamer. Dit was best een groot huis. Dit zijn volgens mij geen arme mensen. Ik neem plaats op een stoel naast Sander, naast me komt de moeder van Thomas zitten.
‘Zo ik heb gehoord dat jullie hier pas wonen?’ vraagt de moeder van Thomas aan mij. Ik knik.
‘Vroeger woonde we hier zo een 100 km vandaan,’
‘Waarom zijn jullie dan verhuisd?’ Vraagt ze. Ik weet niet wat antwoorden en kijk angstig naar Sander. Hij heeft al snel door wat ik bedoel en neemt het woord.
‘Euh, onze moeder kreeg hier een job, alleen is ze nu wel heel veel weg en bijna nooit thuis.
‘Maar gelukkig hebben jullie, je papa nog,’ zegt ze. Ik kijk krampachtig.
‘Nee, hij is overleden, 6 maanden geleden,’ zegt Sander pijnlijk. De vrouw kijkt ons vol medelijden aan.
‘Ocharm, zo jong en je vader al verliezen. Jullie zijn hier altijd welkom. Als jullie willen mogen jullie zelf een keertje blijven slapen als jullie moeder niet thuis is.’ We knikken dankbaar en eten ons bord leeg.

Is het goed ?
Reactie??