Behind The Fairytale |09|

Behind The Fairytale |09|
Dauwe
‘Jawel!’ Ik had een nee verstaan en de koppige toon zei me genoeg, hij wou niet naar binnen. Maar hij ging het wel doen, willen of niet. Ik wees in de richting van de hut.
‘Je gaat er nu naartoe, ik moet May vinden om haar over het meisje te vertellen.’ Zij gezicht veranderde van koppig naar vragend.
‘May?’ En daarna zei hij nog dingen, keek naar de hut en schudde zijn hoofd opnieuw. Ik snapte hem niet en nam zijn arm vast om hem mee terug naar de hut te sleuren. Hij plofte hard neer en toen kreeg ik hem helemaal niet meer mee. Maar, ik had een oplossing, ik wist vijf kleine jongetjes die met veel plezier mee zouden helpen. Ik vloog naar hen toe toen ik Kaël uitgebreid zijn verhaal zag doe.
‘Kaël, wil je nog eens een uitdaging?’ Vroeg ik hem lachend.
Hij draaide zich verrast om en antwoordde opgewonden op mijn vraag. ‘Ja, natuurlijk!’ Zijn mondhoeken trokken op in een speelse, zorgeloze grijns.
‘Heb je de vreemdeling al gezien? Ik-’ Mijn uitleg kon niet gedaan worden, Kaël onderbrak me al snel.
‘Ja, hij heet Embry. Dat wist je niet, toch?’ Hoopvol keek hij me aan.
‘Ik heb het hem met moeite kunnen vragen,’ zijn mondhoeken zakkten teleurgesteld naar beneden ‘maar misschien vind je nog wat nieuwe dingen over hem uit die ik nog niet weet.’ En toen glimlachte hij weer. ‘Als je aan de rest vraagt of ze samen met jou Embry naar binnen willen dragen...’ Terwijl hij demonstratief bleef zitten keken de jongens hem aan.
‘Kom, we gaan Embry naar binnen dragen!’ Kaël kreeg de groep helemaal enthousiast en hij liet hen naar ginder lopen. ‘Wil hij niet stappen?’ Vroeg hij.
‘Ik weet het niet juist, ik spreek zijn taal niet. May wel, heb je haar gezien?’
‘Ja, ze vloog daarstraks geschrokken de hut uit en ging naar die van haar. Iets daarna kwam Embry naar buiten.’ Hij rolde zijn ogen toen hij zag dat de jongens op een paar meter afstand van Embry stopten. Na een diepe zucht haastte hij zich naar hen. Hij liep hen voorbij en keek achterom om te checken of de anderen volgden. Dat deden ze. Embry zat met een geamuseerde grijns toe te kijken hoe de jongens zachtjes op hem af kwamen gelopen. Hij richtte zijn blik op mij en riep me lachend wat toe. Wat? Geen idee, maar hij deed vriendelijk tegen de kleintjes en zijn slecht humeur van daarnet leek helemaal verdwenen te zijn. Hij zag er niet uit alsof hij hen wat aan ging doen, dus ging ik naar May’s hut, hopend dat ik er goed aan deed Embry te vertrouwen.
‘May? Wat is er?’ Ik liep binnen en zag hoe ze op de grond tekeningetjes met haar vinger maakte.
‘Hij werd een beetje boos en dan is hij heel gevaarlijk.’ Zei ze kleintjes.
‘Waarom werd hij boos?’
‘Omdat ik wat verkeerd zei.’ Ze keek op en staarde me nadenkend aan, maar richtte zich daarna weer op de vloer.
‘Wat zei je dan verkeerd?’ Hopend op een goed antwoord zette ik me naast haar op de grond neer.
‘Dat zijn inprent dood gaat.’ Zachtjes sprak ze de woorden uit, alsof ze schuldig was aan iets.
‘Wat?’ Dood? En wat is een inprent?
‘Het meisje, dat ze gaat sterven.’ Ze keek me zuur aan, alsof ze kwaad was dat ik haar niet begreep.
‘Oke, ik heb geen idee waarom je haar inprent noemde, maar het gaat beter met haar. Ik zocht jou om dat te zeggen. Ze opende haar ogen net en keek verward om zich heen. ze fronste toen ze me zag en opende haar mond om wat te zeggen, maar ze maakte geen geluid. Daarna keek ze wat geërgerd rond en zuchtte. Ik heb nog gezien dat ze haar ogen weer sloot en ben direct naar jou gaan zoeken. Embry moet weten dat ze dat gedaan heeft.’
‘Goed, maar waarom kijk je zo bang?’
‘Haar ogen waren rood.’ Het beeld in mijn hoofd veroorzaakte een kille rilling over mijn ruggengraad. May’s ogen gingen wijd open staan.

Gewoon erg leuke boeken? Neen, fantastischgoedmegahardverslavendeboekenwaarikzoverschrikkelijkveelvanhou(H) (: