O16.

Pov Anne

Ik voel mezelf ligt worden in mijn hoofd. Ik merk dat Louis het bed uitgaat. Ik wil hem roepen, en vertellen dat ik me echt niet goed voelt. Maar er komt geen geluid uit mijn mond. Het voelt alsof mijn keel wordt dichtgeknepen. Ik kan ook niet bewegen, ik lijk wel verlamd. Ik zie mijn leven aan me voorbij flitsen, de dood van m’n vader, mijn ontmoeting met Simon, het achterlaten van mijn moeder, de ontmoeting met Louis, de zoen met Louis, de kanker.. Ik weet dat dit het einde is. Ik weet niet waarom dit opeens gebeurd, maar ik weet dat ik dood ga. Ik zak steeds dieper weg, steeds dieper. Dan wordt alles zwart..

Pov Elvira

Ik loop met Céline naar haar slaapkamer. Als ik langs de kamer van Anne en Louis loop, kijk ik even naar binnen. Ik zie dat Anne ligt te slapen, ik glimlach. Céline loopt een stukje achter me. Als ik bij de kamer ben aangekomen, hoor ik iemand achter me roepen. Het is Céline. ‘El, Anne ligt niet te slapen hoor, dit klopt niet!’ zegt ze. Ik gooi Céline’s tas op de grond en ren naar de kamer. Ik begin Anne door elkaar te schudden maar niks helpt. ‘Waarschuw de jongens, bel 112!’ schreeuw ik naar Céline. Wat is er aan de hand? Ze heeft niet veel gegeten vandaag, misschien heeft ze een lage bloeddruk? Of een laag suikergehalte? Ik heb hier ook helemaal geen verstand van. Na tien minuten hoor ik sirenes, er komen vier ambulancebroeders binnen rennen met een brancard. Anne wordt erop gelegd en met een noodvaart naar de ambulance gebracht. Louis en ik gaan mee in de ambulance. Dit hadden we net afgesproken. Ik zie hoe Anne aan de beademing wordt gelegd. Er stromen tranen over mijn wangen. Ook over die van Louis. Ik pak zijn hand. Binnen een paar minuten zijn we bij het ziekenhuis aangekomen. We moeten in de wachtkamer wachten. Nerveus bijt Louis op zijn nagels. Dan komt de doktor uit de kamer van Anne..