O14.

Pov Anne

Als ik de volgende ochtend wakker word, komt de zuster de kamer op. Gelukkig mocht Louis blijven slapen. Samen gaan we ontbijten in de gezamelijke woonkamer, waar helemaal niemand zit. We weten niet zo goed waar we over moeten praten. Mijn moeder is nu bij de jongens thuis. Niall, Elvira en m’n moeder komen hier straks heen hadden ze gezegd. De andere jongens moesten thuisblijven want de andere meisjes uit de videoclip zouden vandaag arriveren. Als we ons ontbijt ophebben gaan we weer terug naar de kamer . Om ongeveer half 11 komen Niall, Elvira en m’n moeder binnenlopen. Mijn moeder valt me meteen huilend in de armen. Ze geeft me overal zoenen en zegt dat het allemaal goed komt. Zelf begin ik hierdoor ook te huilen. Om 11 uur word ik opgehaald voor de chemo therapie. Ik moet naar een kamer toe met allemaal stoelen. De zuster had gezegd dat er één iemand mocht blijven. Iedereen zei meteen dat Louis moest blijven, hij bood nog aan om mijn moeder te laten blijven, maar uiteindelijk bleef hij toch zelf. ‘It’s going to hurt a little bit’ zegt de zuster als ze met de naald in haar hand staat. Ze brengt het infuus in in mijn pols terwijl ik Louis hand vasthoud. Hij wrijft zachtjes over de rug van mijn hand heen. ‘Now we just have to wait till it’s finished. You might get a little dizzy but that’s normal’ zegt de zuster op een lieve toon. ‘And my hair..?’ vraag ik voorzichtig. ‘Eventually.. eventually you will lose it. After about three chemo therapies’ zegt de zuster. En dan verlaat ze de kamer. ik voel mezelf al misselijk worden en hou nog steeds Louis hand vast. ‘How do you feel?’ vraagt hij. ‘Fine, a little bit dizzy, but I can handle it’ zeg ik. ‘I know you can, you’re my brave little princess’ zegt hij met een schattige glimlach op zijn gezicht. ‘You will recover totally, I’m sure babe’ zegt hij, en geeft me een kusje op m’n hand. Na ongeveer een uurtje komt de zuster weer terug. ‘You’re finished’ zegt ze terwijl ze alle buisjes en apparaten loskoppelt. ‘Are you dizzy?’ vraagt ze. ‘I was, but not anymore’ zeg ik. ‘That’s a good sign! You will get over it, the whole staff is sure about that’ zegt ze met een vriendelijke lach op haar gezicht. Zo volgen er nog een stuk of drie chemokuren. Elke keer zit Louis naast me en houdt mijn hand vast. En elke keer zitten Elvira en de jongens op de gang te wachten. Mijn moeder kon helaas niet langer in Engeland blijven. Ze wou eigenlijk dat ik in Nederland behandeld zou worden maar ik wilde echt hier blijven. Bij Louis. Af en toe mocht ik zelfs een paar dagen naar huis. Alles ging goed, de tumor was helemaal verdwenen. Ik zou nog twee chemo’s krijgen. Gewoon voor de zekerheid.

Pov Elvira

Ik zit met Niall op de gang te wachten. Hij houdt mijn hand stevig vast. De andere jongens zijn even buiten een luchtje scheppen. Niall vroeg nog of ik ook wilde gaan, maar ik ging geen seconde bij Anne weg. Ookal was ze al bijna genezen, ik bleef bij haar. Niall strijkt met zijn handen over de mijne heen. ‘What are you thinking about, curlie?’ vraagt hij. ‘About everything’ zeg ik een beetje dromerig. ‘Are you afraid? That there will happen something to Anne?’ vraagt hij voorzichtig. ‘I was.. but not anymore. She’s totally cured, there’s nothing to worry about’ zeg ik opgewekt. Toen Anne vorige week thuiskwam met het goede nieuws kon ik het bijna niet geloven, ik was zo blij. Anne was nu wel kaal, maar dat maakte haar helemaal niks uit. Ze draagde de hele dag een pruik. Behalve als ze thuis was, de jongens en ik mochten haar wel zonder haar zien. Ik denk na over mijn ouders en zusje, ik mis ze toch best wel. ‘You’re thinking about your family, right?’ zegt hij. ‘Yes, I am’ zeg ik. Er stroomt een traan over mijn wang. Ik weet niet eens waarom. Het zal wel van alles bij elkaar zijn. Anne, m’n familie, de blijdschap die ik heb doordat ik bij Niall ben. Niall veegt met de palm van zijn hand weg. Hij begint aan z’n hand te likken. ‘What are you doing Niall?’ vraag ik. ‘It tastes... salty..like.......FRIES, please, let’s go to Nandos after this!’ zegt Niall. Ik zie hoe zijn pretoogjes me aanstaren. Ik barst in lachen uit. ‘You got me, Horan’ zeg ik, en geef hem een speelse kus op z’n neus. Alles is geweldig. Ik ben in Engeland, met de jongen van m’n dromen, met mijn beste vriendin, die zojuist genezen is van kanker. Ik ben het gelukkigste meisje wat er bestaat!