# 4

      Met een gaap legde ik mijn pen neer en rekte ik me uit. Dit hoorcollege duurde al minstens een uur en het begon behoorlijk mijn neus uit te komen. Met een snelle blik op mijn horloge constateerde ik dat het over een kwartiertje eindelijk afgelopen was. Begrijp me niet verkeerd, ik vond literatuur leuk, alleen dit was al de zoveelste keer dat we het hadden over waarom Jane Austen’s boeken zo tegenstrijdig waren met de tijd waarin ze leefde. In de vijfde klas op de middelbare school hadden we het ook uitgebreid gehad over de Victoriaanse tijd en de romans die daarin werden voortgebracht: onder andere Austen, de Brontë zusters en Edgar Allan Poe hadden we onder de loep genomen. En doordat ik voor de module ‘Victorian Literature and Culture’ had gekozen, mocht ik dat nu weer doen. Maar ja, alles was beter dan Beowulf nog een keer te moeten bestuderen. Dat had ik in de derde klas gedaan en dat was zó saai. Het verhaal had interessant kunnen zijn, maar om de een of andere reden sprak het me gewoon niet aan. Dus hield ik het maar bij de vrouwen die boeken hadden geschreven en daarmee negentiende-eeuwse klassensysteem schokten.
      Nadat de rest van de tijd langzaam voorbij was gekropen, mocht ik eindelijk mijn benen weer strekken. Ik gooide al mijn spullen in mijn tas en haastte me de collegezaal uit. Blegh, wat was ik blij dat ik vandaag niet nogmaals twee uur lang op een houten stoel moest zitten luisteren. Ik vond mijn studie heel leuk, maar die lange colleges waren echt naar.
      Toen ik buiten stond keek ik even om me heen. Wat zou ik eens gaan doen? Kijken of er iemand thuis was, het park in of even de stad in? Ik besloot voor de eerste optie te gaan, want als er thuis iemand was (bij voorkeur dan geen Mary of Louis), wilde diegene misschien wel iets met me doen.
      Ik liep naar de fietsenrekken – waar bar weinig fietsen in stonden; men ging hier met de bus of te voet – en pakte mijn fiets. Stiekem vonden mijn vrienden het nog steeds raar dat ik alles op de fiets deed, maar als geboren en getogen Nederlander, was het voor mij niet meer dan normaal om de fiets te gebruiken wanneer de afstand te doen was.
      Terwijl ik naar richting mijn gebouw fietste, snoof ik de frisse lucht op. Je kon voelen dat het binnenkort kouder zou worden. In plaats van de normaal gesproken bewolkte lucht, was de hemel nu lichtblauw gekleurd – toen ik klein was had ik geleerd dat helderheid van de lucht later tot kou zou leiden. De bomen waren, op enkele na, allemaal kaal. De wind blies zachtjes door de kale takken en liet deze langzaam op en neer bewegen, waardoor het leek alsof ze zich probeerden te bewegen net nadat ze uit een lange slaap waren ontwaken. Volgens de weersvoorspellingen zou het de komende weken steeds meer afkoelen, tot onder het vriespunt, en zouden we uiteindelijk weer sneeuwvlokken uit de hemel kunnen zien vallen.
      Gelukkig was het over anderhalve week ook kerstvakantie – een maandlang geen urenlange colleges en zo lang naar het laptopscherm staren dat ik er vierkante ogen van kreeg! – en zou ik dus volop kunnen genieten van de sneeuw – wanneer ik niet vrij was en overal naartoe moest fietsen of lopen, vond ik de sneeuw maar niks. Daarbij had ik nog een reden om uit te kijken naar de kerstvakantie: de eerste week zou één van mijn beste middelbare schoolvriendinnen, Kim, langskomen en tijdens de week van Oud & Nieuw kwamen mijn ouders, zus en zusje (inclusief aanhang) naar Schotland! Ik had hen allemaal voor het laatst in de zomervakantie gezien, toen ik weer in Nederland was met mijn nieuwe Britse vrienden.