The second date

Isabelle
Langzaam loop ik in de richting van het café. Ik check nog even snel mijn mobiel. Bijna half zeven geeft het ding aan. Ik ben benieuwd naar wie er komt. Als ik het café binnen kom, zie ik al een aantal mensen zitten. Ik loop richting tafeltje drie. Mijn geluksgetal. Dat moet deze blind date toch tot een succes maken. Nerveus friemel ik aan mijn ring. De serveerster komt vragen of ik al wil bestellen. Stotterend maak ik haar duidelijk dat ik op iemand wacht. Ik kijk nogmaals op mijn mobiel. Ik scrol door de foto’s, bij de zijne blijf ik staan. Ik ben benieuwd of hij is veranderd. Ik kan het me bijna niet voorstellen. Terwijl ik nog wacht tot hij komt, bekijk ik de menukaart. Dan gaat de deur open..

Brandon
Ik parkeer mijn auto voor de ingang van het café. Ik check nog even het adres, want het café ziet er van buiten niet echt gezellig uit. Ik stap uit en loop in de richting van de ingang. Naast de deur gluur ik door ramen. Wat een donker hol, denk ik bij mezelf. Het is helemaal niet knus, gezellig of sfeervol. Dat is geen goed vooruitzicht. Achterin zit een meisje met lange bruine haren. Ze komt me bekend voor. Verder zie ik niemand alleen zitten. Dan zal ik vast de eerste zijn. Zelfverzekerd trek ik mijn overhemd naar beneden en duw tegen de deur. Ik zoek een leeg tafeltje en bekijk de menukaart. Wanneer zou ze komen? Meiden zijn altijd te laat, iets waaraan ik me al zo vaak heb geërgerd. Rustig wacht ik af.

Isabelle
Ik herken hem gelijk. Hij heeft nog steeds die volwassen bouw en kuiltjes in zijn wangen. Hij ziet er zelfverzekerdheid uit, wat hem een sexy uitstraling geeft. Ik gluur vanachter de menukaart naar hem. Ik voel de vlinders in mijn buik weer oplaaien. Hij draagt een wit overhemd met kleine lichtblauwe lijntjes. Daaronder een spijkerbroek en nette schoenen. Zijn haar zit alsof hij net uit bed komt. En zijn ogen zijn net pretlichtjes. Ik wrijf in mijn handen. Ik zit hem nu al een kwartier te begluren. Ik moet hem zo wel aanspreken. ‘Kom op, hij herkent je heus wel. Dit keer komt het wel goed.’ Spreek ik mezelf toe. Ik voel mijn handen klam worden van het zweet. Onopvallend loop ik naar het toilet. Ik bekijk mezelf kritisch in de spiegel. Mijn blonde haren zijn bruin geworden, de pukkels zijn weg. Mijn lengte heeft toegenomen. Zou hij me nog wel herkennen?

Brandon
Mijn mobiel trilt in mijn broekzak. ’Dude, is je stalkerchickie er al?’ een sms’je van James. Zijn taalgebruik doet me lachen. Ik sms terug. ‘Nee, ze is laat. Beter is ze het wachten wel waard.’ Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Ze is er nog steeds niet. Op mijn horloge zie ik dat het al kwart voor zeven is geweest. Ik wenk de serveerster en bestel een biertje. Het meisje achterin is verdwenen. Haar jas hangt er nog wel. Nog steeds weet ik niet waar ik haar van herken. Misschien zat ze bij mij op school?

Nog geen vijf minuten later zie ik haar vanuit de toiletten terug komen. Ze oogt zenuwachtig. Ik glimlach kort naar haar. Ze knikt terug, pakt haar spullen en komt in mijn richting gelopen. Dit was niet helemaal wat ik had bedacht, maar als die ander toch niet komt dan kan het geen kwaad. ‘Hoi, sorry dat je zo lang moest wachten. ‘ zegt ze als ze naast mijn tafeltje staat. ‘Hallo, daar kun jij toch niets aan doen. Je weet niet eens op wie ik wacht!’ Het komt er bruter uit dan ik bedoelde. ‘Sorry, maar mijn date komt niet opdagen’ zeg ik beduusd. ‘Misschien wel’ zegt ze met een brede glimlach.

Ik kijk even verbaasd. ‘Ben jij Isa?’ vraag ik haar. Ze geeft niet echt een antwoord, maar schuift op de bank tegenover mij. Ik beschouw dat maar als een ja. De serveerster komt weer naar ons toegelopen. Ik krijg mijn biertje, en het meisje bestelt een cola. Ze zegt nog steeds niets maar kijkt me recht in de ogen aan. Ik krijg het er een beetje benauwd van. ‘Zo, ben jij Isa?’ ik kan het nog nauwelijks geloven. Ze knikt verlegen en bloost een beetje. ‘Dat is alleen maar mijn afkorting. Isabelle, aangenaam.’ Ze stottert en is duidelijk erg zenuwachtig.

Isabelle. Haar naam en gezicht komen me zo bekend voor, maar ik weet nog steeds niet wie het is. En ze blijft ook zo stil. Ze zegt helemaal niets meer. Ik voel me ook niet echt aangesproken om een gesprek te beginnen. Ik zou niet weten waarover we het moeten hebben, op het internet was het zo veel makkelijker. Haar wangen worden roder, en het blijft ongemakkelijk stil.

Isabelle
Van zijn zelfverzekerde houding is weinig over. Hij kijkt verveeld en ook wel een beetje nieuwsgierig. Ik voel mijn buik kriebelen. Het liefst zou ik wegrennen, maar dan verklaart hij me al helemaal voor gek. Net als de vorige keer. ‘Ken ik jou niet ergens van, je komt me zo bekend voor?’ zijn stem klink vervreemd, net alsof het hem veel moeite kost. Ik voel de prop in mijn keel groter worden.

Zal ik het hem wel of niet vertellen, schiet het door mijn hoofd. Hij weet het duidelijk niet meer. Ik slaak een zucht en begin: ‘ Vier jaar geleden zat ik bij je in de klas.’ Hij knikt en lacht. ‘Ohja! Nu weet ik het weer.’ Het stoort me dat hij me onderbreekt.’ Jij mocht mij niet. Maar ik vond jou leuk, en we gingen samen op date. Alleen lachte je me uit, vond me dom en zette me voor schut.‘ Ik probeer het beschuldigend te laten klinken. Hij fronst zijn wenkbrauwen. ‘Sorry, dat kan ik me niet meer herinneren.’ Maar hij klinkt niet echt overtuigend. Of je wilt het niet meer weten omdat je hier nu weer zit met mij, voeg ik eraan toe.

Omdat ik hem nog steeds leuk vind en het moment niet wil verpesten ga ik weer over op het lieve meisje. Met een gemaakte glimlach vraag ik: ‘Zullen we wat eten? En gewoon wat kletsen? Laten we het verleden vergeten.’ Het staat hem duidelijk aan. ‘Prima! Ik trakteer.’ Ik giechel even, de vlinders in mijn buik worden alleen maar heviger. Hij is een echte heer. ‘Graag. Vertel eens, doe je nog steeds aan rugby?’ Ik probeer geïnteresseerd te klinken. Hij lijkt blij om over zichzelf te kunnen praten. Enthousiast begint hij te vertellen. ‘Ja, ik zit nu bij de vaste opstelling van de Blue Dolphins. Daar waren altijd van die producties van, de populaire club. Ook James speelde erbij. Ken je hem nog?’ ik weet me nog vaag een James te herinneren, dus ik knik. ‘Met hem speel ik nu ook in de band. Ik speel gitaar. Misschien kun je een keer komen luisteren?’ Zijn blijdschap steekt me aan. ‘Dat lijkt me leuk!’ zeg ik met kuiltjes in mijn wangen van het lachen.

Brandon
Ze is erg geïnteresseerd in mij. Af en toe vertelt ze ook dingen over zichzelf. Ze is verlegen, maar voelt zich wel op haar gemak. Haar nervositeit en blozende wangen worden minder. We praten over van alles en nog wat. Over mijn band en hoe we allebei zijn geslaagd tot de studies die we nu doen. We halen herinneringen op van onze klas en de schooltijd samen. Soms zie ik dat ze moeilijk kijkt, als we het over personen hebben die niet altijd aardig tegen haar waren, dan verander ik snel van onderwerp. Eigenlijk vind ik het best gezellig. Ze is heel aardig! Ik kan me helemaal niet meer herinneren dat we vroeger nooit met elkaar spraken. Ze kijkt zo lief, en de verlegenheid geeft haar een schattige uitstraling. Ik heb het gevoel alsof ze zich veilig voelt bij mij, en dat maakt me trots.

‘Via wie heb je dit nu eigenlijk geregeld?’ vraag ik haar nieuwsgierig. Ze kijkt genegen naar de tafel. ‘Ik had jouw vriend gevraagd of hij kon zeggen dat dit een blind date is. En dan zou ik komen. Ik vond je al zo lang leuk. Nog steeds, ik wou weten of je was veranderd.’ Ze is zachter gaan praten. ‘En ben ik veranderd? Ben ik nog steeds zo leuk? ‘Ik probeer haar te plagen. Ze kijkt me recht aan. ‘Vind je het niet erg dan? Van je blind date?’ Ik probeer haar gerust te stellen. ‘Nee joh! Ik vind dit juist wel heel leuk. Ik ken je nu veel beter. ‘ Ze kijkt gelukkig.

Om ons heen wordt het rustiger. Er zitten nog maar weinig mensen en de serveersters zijn al aan het opruimen. ‘Zullen we anders nog even over het strand lopen?’ stel ik voor. De kuiltjes in haar wangen verschijnen weer. ‘Graag!’

Isabelle
Mijn hoofd is een wanhoop. Ik hoor een stemmetje. Hij wil een strandwandeling maken. Hij vind je leuk! Hij is nog net zo leuk! Hij is lief! Hij is galant! Hij is aardig! Hij is knap! Net als mijn buik ook hyper actief is. De vlinders veranderen in duizenden mieren die maar blijven lopen. Ik moet er bijna van lachen, ook van de spanning denk ik. Galant geeft hij mijn jas aan en betaalt.

Buiten neemt hij mijn hand vast. Hand in hand lopen we op de boulevard. Ik droom er al jaren van om zo met hem te lopen. Hij voert me mee in de richting van het strand. Het zand voelt koud aan mijn voeten. Vlak bij zee houdt hij stil. Hij spreidt zijn jas uit en gaat erop zitten. Ik neem naast hem plaats. We kijken uit over de zee. De zon zakt al weg in het water. Hij slaat een arm om me heen. ‘Ik wist helemaal niet dat je zo lief was.’ Ik weet niet wat ik moet zeggen en lach een beetje schaapachtig. ‘We hadden er tijd voor nodig.’ Hij wacht even. ‘Althans ik wist het niet.’ Voegt hij eraan toe. Ik voel me intens gelukkig. Mijn hoofd nestel ik tegen zijn borst. Hij aait over mijn haar. Voorzichtig duwt hij mijn kin omhoog en zoent mijn lippen. ‘Is dat oké?’ vraagt hij liefjes. Als teken van antwoord zoen ik terug.

Zo zitten we daar samen in rulle zand. We kijken naar de branding. De zon zakt weg, er is alleen nog een oranje streep over. Zachtjes begint hij te zingen: But if stars shouldn’t shine by the very first time. Then dear it’s fine, so fine by me. ‘Cause we can give it time, so much time with me…