TH- stand alone

Kira pov.

uitgelaten laat ik me gaan op een concert van Metalica. ik brul luid mee en geniet van de gitaren. als het concert gedaan is ga ik naar buiten en steek een sigaret op. ik geniet van het stokje en lach. dan word ik aan de kant geduwd door een groepje gasten waardoor mijn sigaret valt. 'IDIOTEN!' gil ik. ze lachen me uit en ik kijk boos naar mijn platte sigaret. ik zucht en haal een nieuwe uit. ik steek hem aan en ga tegen een muur leunen. dan komt er een gast naar me toe en vraagt voor eentje. 'ben jij van die bende idioten ginder en ik wijs naar ze en ze kijken weg. 'ja dus. nee je krijgt gene.' zeg ik bot en ga wat verder op gaan staan. ik sta net achter een truck als die bende terug afkomt. ze omsingelen me en komen iedere keer een stapje dichter. bang kijk ik ze aan. 'zo zo. jij wou wat bot doen tegen ons.' zegt er 1. ik slik. 'wel dan krijg jij wat je toebehoort.' zegt er 1. zijn vuist gaat de lucht in en ik wacht op de klap. maar die komt niet en ik open mijn ogen. een jongen met kort blond haar heeft zijn arm vast. ik slik en de jongen knipoogt. 'ga maar. mijn vrienden staan aan de overkant.' zegt hij en ik ren naar de andere kant. een gast met half lang haar neemt mij vast en knuffeld me. 'ik dacht dat ik jou niet meer ging zien.' zegt hij.

'wie ben jij?' vraag ik. 'jou beste vriend. Georg.' fluisterd hij en kijkt mij aan. ik begin te wankelen en grijp mijn hoofd. flashbacks beginnen zich af te spelen van voor mijn ongeluk. 'Kira?' vraagt Georg. ik zak op de grond en tril over mijn lichaam. 'snel haal iemand van de EHBO!' roept iemand. 'rustig meis. hey. wat is er gebeurd?' vraagt Georg. ik krijg geen woord uit mijn keel. 'hier is iemand die dokter is.' zegt er iemand. 'Georg wat is er met haar?' vraagt er iemand. 'ik weet niet.' zegt hij en wrijft over mijn rug. ik word neer gelegd en ik krijg een trui onder mijn hoofd. 'ze is in shok. ik bel een ambulance.' zegt de man en hij haalt zijn gsm boven. ik tril nog altijd. 'de ambulance is onderweg.' zegt de man. 'meisje. zeg me je naam.' zegt de man. ik wil het zeggen maar ik kan niet meer praten. 'zeg je naam. desnoods de eerst letter.' zegt de man en houd mijn gezicht vast tussen zijn handen. 'Ki-Kira.' komt er zwak uit mijn mond. 'Kira? is dat je naam.' zegt de man. ik knik. 'ok. wat is er Kira? waarom tril je zo?' vraagt hij. 'geheugenverlies. ongeluk brommer.' zeg ik zwak. 'ze heeft waarschijnlijk in het verleden een ongeluk gehad met haar brommer en daardoor heeft ze geheugenverlies.' zegt de man. ik knik zwak. 'daarom herkende ze me niet.' zegt Georg. 'dat kan.' zegt de man.

dan zie ik blauwe zwaailuchten en voel ik hoe ik tegen een borst word gelegd. 'rustig maar Kira. rustig maar.' zegt Georg en streelt mijn hoofd. 'ze is in shok. waarschijnlijk krijgt ze haar geheugen terug na een ongeluk.' zegt de man. 'ok en weet je haar naam?' vraagt een man in het geel. 'ja. Kira. maar meer weet ik niet.' zegt hij. 'ok.' zegt de man in het geel. ik krijg een masker op mijn gezicht en merk dat het voor zuurstof is. 'Kira. we gaan je een middel geven tegen het bibberen. ok?' zegt hij. ik knik en zie een naald onder mijn huid gaan. ik laat een kreun van pijn los maar bibber na even niet meer. 'ok. we gaan je nu op een brancard leggen en naar het ziekenhuis brengen. gaat er iemand mee?' vraagt de ambulancier. 'ja ik.' zegt Georg. ik word op iets gelegd en in de ambulance gereden. eenmaal erin neemt Georg mijn hand vast en knijpt er bemoedigend in.