De reorganisatie

Kostuum? Prima! Haar? Nouja, dat zit ook wel redelijk. Tevreden kijk ik in de spiegel, terwijl ik de laatste haren uit mijn gezicht veeg. Ik moet mijn ouders echt eens gaan overhalen om me een auto en rijlessen te geven, daar ben ik tenslotte oud genoeg voor. Weer een jaar lang op en neer fietsen van huis naar school en weer terug, dat is nou niet bepaald een prettig vooruitzicht. En daarbij, van fietsen worden je kuiten echt veel te dik. Ik hoop dat het niet opval. Ik kijk langs mijn Cheerio kostuum heen naar mijn onderbenen. Het valt vast niet op, wie let er nou op benen? Ik probeer mezelf moet in te spreken, al weet ik dat het niet uit zal maken. Wie let er nou op benen? Juist, Sue. Een nieuw schooljaar was begonnen, er waren al audities geweest en er was, helaas, veel nieuw talent. Vandaag vind er daarom een reorganisatie plaats, iedereen vreest voor zijn leven. Want cheerleaden is niet zomaar iets leuks, het is niet je sport. Cheerleaden is je leven. Ik strijk met mijn handen de rode stof van mijn pakje glad, oké dan, daar gaan we. Ik loop het toilet uit.

Het gras is nog nat van de dauw als ik het veld op loop. Ik schuif er expres met de punten van mijn witte gympen doorheen, zodat ze mooi gaan glimmen. In het midden van het veld is coach Beast al bezig met opwarmen, ik glimlach, en zwaai naar de jongens. Football is geen sport voor watjes, zeker niet met Beast. Een paar jongens zwaaien ook terug, maar ik ben niet tevreden. Waarom krijg ik nou niet van iedereen de aandacht? En waarom nou niet van die ene, speciale persoon? Noah Puckerman, dit is zijn laatste jaar hier, en ik moet en zou indruk op hem maken. Kin in de lucht, weer normaal gaan lopen, borst vooruit en een glimlach, Lora, kom op! Puck geeft me op een vreemde manier meer passie om te winnen. Want als ik niet door de reorganisatie kom, kan ik niet meer bij hem in de beurt zijn.
Ik loop naar één van de zijkanten van het veld toe, daar waar de Cheerios al opgesteld staan. Een mooi rijtje is het, op volgorde van belangrijkheid. Achteraan staan een paar bibberende meisjes. Eerstejaars, meisjes waarbij hun kostuum wel erg strak begint te zitten, meisjes die niet meer zo lenig zijn als voor de vakantie. Sukkels, denk ik, zo maak je al helemaal geen kans. Nog steeds met opgeheven hoofd loop ik ze straal voorbij. Verder en verder loop ik naar voren, en ga bij de top vijf staan. Dit is wie ik ben. Ik ben het net niet. En dat is mijn andere doel voor het komende schooljaar. Ik wil het zijn, hoofd-cheerleader. En het liefst bij uitstek. Daarvoor moet ik wel Quin, Brittney en Santana zien te verslaan. En dat kan ik... als ik een maar door de reorganisatie heen ben. Ik kruis mijn vingers achter mijn rug wanneer Sue het velt op komt lopen. Alsjeblief, alsjeblieft, alsjeblieft!

'Nee, oh, echt niet, dit is niet waar!' ongelovig kijk ik de jongen aan, 'waarom, denk jij, dat je me dit aan kan doe? Daar heb je het recht niet eens voor!' Woedend veeg ik de troep uit "zijn" kluisje, en stop er mijn cheerio kostuum in. De jongen kijkt beduusd, en lijkt geen woord uit te kunnen brengen. 'Nee, zeg maar niks, je weet toch niet tegen wie je het hebt. Wie ben je eigenlijk?' Nog steeds geeft de jongen geen antwoord. 'Weetje wat,' bedenk ik me, 'je kan inderdaad maar beter je mond houden, zoals ik al zei, je weet niet tegen wie je het hebt. Dit kluisje,' zeg ik, terwijl ik naar het openstaande ijzeren kastje knik, 'die is van mij. En deze trouwens ook.' Ik klop met mijn hand op het kluisje ernaast. 'En, jongeman, nu mag je gaan, een neem die boeken van je maar mee, hup, hup!' Ik wapper met mijn beide handen de lange, volle, schoolgang in. De jongen brengt geen woord uit, pakt zijn spullen van de grond en vertrekt. Ziezo, dat is dan ook weer geregeld. Een kluisje, nee, twee kluisjes naast dat van Puck. En daar zul je hem net hebben.
Puck komt aanlopen leunt dan tegen de muur tegenover mij en zijn kluisje aan. 'Blijf je daar nog lang staan?' vraagt hij. Hij kijkt niemand in het speciaal aan, maar ik weet dat hij het tegen mij heeft. 'Zolang als jij het aan kan,' zeg ik, en ik glimlach, maar dat ziet hij niet. Hij kijk nog steeds in het rond. Langzaam steekt hij de gang over, hij steekt zijn handen in zijn zakken, en kijkt me schuin aan. 'Nou, dan denk ik dat je moet maken dat je weg komt, want deze gang kan niet de schoonheid van ons beiden op het zelfde moment aan.' Puck grinnikt om zijn eigen grap. 'Trouwens, nog gefeliciteerd, mevrouw de nieuwe onder-hoofd'-cheerleader.' 'Dankje,' zeg ik, bijna verlegen. Ik mijn hoofd ga ik al mijn schoonheids punten af, als ik nou even met mij ogen knippen, dan ziet hij vast dat ik die nieuwe mascara van de reclame draag. 'Dus een kluisje naast dat van jou dit jaar, hè? Nou, hoef ik in ieder geval niet bang te zijn dat die van mij niet word ingepikt. Jij jaagt iedereen weg,' zegt Puck lacherig. Ik knik, 'wil jij soms ook een extra kluisje?' vraag ik nieuwsgierig. Puck krijgt grote ogen, 'kan je daarvoor zorgen dan?' vraagt hij verbaast. 'Jazekers,' zeg ik, en ik draai een kluisje onder dat van hem open. 'Je moet alleen eventjes de spullen verwijderen, dan is hij klaar voor gebruik. Kan je de cijfercombinatie onthouden als ik hem je zeg?' 'Nou, euh..,' Puck staat met zijn mond open toe te kijken, 'jemig, hoe deed je dat?' 'Er zit een systeem in die cijfers, ik leg het je nog wel een keer uit. Hier.' Ik wil met een pen de cijfers ergens opschrijven, maar Puck stopt me. 'Laat maar, hier is een briefje met mijn telefoon nummer, sms het me maar,' zegt hij. Hij geeft me een netjes opgevouwen briefje en glimlacht, 'ik zie je nog wel?' vraagt hij, maar hij wacht niet op antwoord en loopt weg. Van binnen schreeuw ik het uit, BESTE DAG VAN MIJN LEVEN!!!