14. -Niall Horan

Onderweg naar Daphne was ik een beetje zenuwachtig. Ik wou even alleen zijn met Daphne om haar beter te leren kennen. Ik had al een heel plan uitgewerkt in mijn hoofd. “We zijn er!” zei Louis. We stapten de auto uit en liepen het hotel binnen. “Niall, je bent precies zenuwachtig?” vroeg Harry, terwijl we in de lift stonden. Er was zeker geen betere plaats om die vraag te stellen? Ik voelde mijn wangen rood aanlopen, maar ik kon me niet verstoppen omdat de binnenkant van de lift allemaal spiegels waren. “Je vindt iemand leuk, is het niet?” vroeg Zayn terwijl hij me een por gaf. “Hou op,” zei ik terwijl ik begon te lachen. “Ja, geef het maar toe! Het is die Daphne!” zei Louis. Ik zuchtte, ik wist dat ik verloren had. “Ja,” zei ik terwijl ik naar de grond keek. “En ga je haar mee uit vragen?” vroeg Louis. “Ehm, dat weet ik nog niet… Maar ik wil haar graag even leren kennen… Alleen.” De jongens keken elkaar aan en begonnen te lachen. “Waar ga je haar mee naartoe nemen? Ik veronderstel toch dat je haar ergens mee naartoe neemt? Want iemand leren kennen gaat niet echt goed in zo’n kleine hotelkamer,” vroeg Louis. “Ik wou haar meenemen naar ons appartement, als dat goed is voor jullie?” Ik keek de jongens aan. Ze knikten. We stonden voor de deur van hun hotelkamer. Harry deed een stap naar voren en klopte op de deur. Daphne deed de deur open. Wauw, wat was ze knap! Ik merkte dat ik haar met open mond aan het aanstaren was. ‘Gênant!’ dacht ik. Gelukkig had ze het niet gezien, want ik stond helemaal vanachter. Toen de jongens al naar binnen waren, bleef ik nog even staan. “Wil je niet binnenkomen?” vroeg ze. “Wat zou je ervan vinden als we er even vandoor gaan?” vroeg ik terwijl ik mijn hand uitstak. Ze pakte mijn hand vast en een warm gevoel ging door mijn lichaam. Ze keek nog even achterom. “Moeten we niet tegen de anderen zeggen dat we even weg zijn?” “Ze zullen zo meteen wel zien dat we er niet zijn.” We liepen hand in hand het hotel uit en stapten in de auto. Ik legde mijn arm om haar heen en ze legde haar hoofd tegen mij aan. De hele autorit hebben we zo gelegen. Ze was blijkbaar verbaasd over ons appartement, want ik hoorde haar “Wow!” zeggen. Ik begon te lachen en bood haar aan te gaan zitten. “Ooh, wat was je schattig toen je klein was!” zei ze. “En nu niet meer?” Ik had twee glazen fruitsap genomen en ging naast haar zitten. “Jawel hoor, maar je weet wat ik bedoel,” zei ze. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden, en opeens merkte ze dat ik aan het staren was. “Wat is er?” vroeg ze. Ik twijfelde eerst, maar zei het dan toch: “Ooh, niets hoor… Het is gewoon… Je bent het meest perfecte dat me ooit is overkomen.” Ik boog naar voren en begon haar te kussen.