19/01/2012

19/01/2012
Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Ik heb vandaag dus de tekening van Mister Frog op het prikbord gehangen. ’s Middags stond er een hele kring rond die tekening en hoorde ik dingen als ‘wie heeft dat getekend?’ ‘Wel een mooie tekening.’ ‘Wie het ook heeft gedaan, ze heeft talent.’ ‘Hahahaha meneer Luyten, geniaal!’
En ja ik voelde mijn ego een beetje stijgen. Maar toen moest Mister Frog het fijne moment weer verstoren. Hij stormde als een woedende stier op de menigte af. (Heb jij ooit al een kikker gezien die een aanval inzet zoals een stier? Ik sinds vandaag dus wel.) Hij rukte mijn tekening van het prikbord, liet zijn blik er eventjes over glijden en brulde toen terwijl zijn gezicht weer eens paars aanliep: “Wie heeft dit getekend?” “Ik meneer!” zei ik vrolijk terwijl ik mijn hand in de lucht stak, zo wisten de mensen wie de tekening had gemaakt zie je? Misschien had ik beter mijn mond gehouden want hij kwam dreigend op me afstampen en keek me met priemende ogen aan.
“Aha, mevrouw Lauwers. Ik wist het wel.” Hmmpf, dat zei hij gewoon om te imponeren, als hij het echt zou geweten hebben zou hij op me afgelopen zijn en zou hij niet gebruld hebben “Wie heeft dit getekend?” “Bravo meneer,” antwoordde ik. Lis, die naast me stond moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Ik had echt beter mijn mond gehouden, maar dat ligt niet in mijn karakter zie je? “En wie heeft je het recht gegeven om deze tekening te maken en op te hangen?” Daar was hij weer met zijn recht. “Meneer, zover ik weet is het nog altijd niet verboden om tekeningen te maken en die op het prikbord te hangen.” Daar wist hij eventjes geen antwoord op. Net toen hij weer wilde antwoorden kwam Mevrouw Shminks (ja die heeft al een grappige naam op haar eigen, dus daarvoor hebben we geen bijnam verzonnen, ze heeft namelijk altijd een grote hoeveelheid Shmink aan, geniaal gewoon!) aangelopen. Ze is leerkracht PO (plastische opvoeding, tekenen, je kent het wel) en keek met grote ogen naar de tekening. “Maar dat is prachtig,” bracht ze toen uit. “Wie heeft dit getekend? Die persoon heeft werkelijk veel talent. De gelijkenis is treffend. Vind u ook niet Gérard?” Ja Mister Frog heet Gérard, grappig hè? “Ik vind het niet acceptabel dat men een tekening van me maakt zonder mijn toestemming Greet.” “Maar Gérard, kijkt u nu toch eens, het is werkelijk een prachtig portret!” “Danku mevrouw,” zei ik toen omdat dat goed was voor mijn ego. Nu denk je waarschijnlijk, man dat mens heeft echt een egoprobleem. Maar dat is niet waar. Enkel als het over mijn tekeningen gaat neem ik graag lofuitingen aan. Maar voor de rest heb ik echt geen groot ego. Vraag maar aan Lis. “Oh u bent de tekenaartser van dit prachtige werk,” antwoordde ze en draaide zich naar mij. “Aha mevrouw Lauwers, juist ja, u was echt een voortreffelijke leerlinge. Wat jammer dat u geen PO meer hebt.” “Ik vind het ook jammer, mevrouw, maar ik ben het tekenen nog niet verleerd zoals u ziet.” “Nee, inderdaad, weet je wat we doen? We steken het in een mooi mapje en geven het dan een mooi plaatsje op het prikbord. Heb je nog zo’n tekeningen?” “Ik ben volop aan het werk mevrouw.” “Oh dat is prachtig, als je een nieuwe tekening afhebt, kom je maar naar mij, dan geef ik je een mapje en dan kan je het bij deze hangen.” “Zal ik doen mevrouw.” Ze wendde zicht toen weer naar Gérard de kikker en vroeg poeslief. “Dus Gérard, zou ik de tekening alsjeblieft mogen hebben?” En omdat Gérard de kikker een zwak had voor vrouwen die iets op zo’n toontje vroegen gaf hij, met een ietsiepietsie tegenzin, zijn tekening aan Mevrouw Shminks die triomfantelijk wegliep met de tekening en toen we tijdens de pauze van drie uur terugkwamen hing hij mooi in een mapje op het prikbord met daaronder een briefje van Mevrouw Shminks waarop stond: “Een magnifieke tekening door de hand van Hanne Lauwers” Eindelijk is mijn talent herkend! Er zijn zelfs al een aantal mensjes geweest die verzoekjes hadden, ze waren zelfs bereid te betalen! En vanaf nu maak ik dus tekeningen voor één euro per stuk. BAM! Naast mijn tekeningavontuur is er vandaag eigenlijk niets speciaals meer gebeurd. Lis en Simon doen wat klef, Elena is nog altijd gelukkig met haar wortelen en Xan … Xan is gewoon een zalige kerel! We komen nu echt goed overeen en ik heb geaccepteert dat hij voorlopig gewoon een hele goede vriend is. Want weet je, in het begin van het jaar was hij nog gewoon een onbekende jongen naar wie ik tijdens de speeltijd altijd heimelijk naar keek en waar ik over droomde. En nu is hij een van mijn beste vrienden. Lucky me! Heb deze nacht trouwens voor een keer niet over roze olifantjes gedroomd maar over Smurfen. En over mij en Xan. Het ging ongeveer zo: ik was rustig aan het wandelen door het bos toen ik plots achter een struik allemaal stemmetjes hoorde praten. Ik baande me een weg door de struik en BAM daar stond ik in het smurfendorp. En al die smurfen natuurlijk angstig door elkaar lopen op zoek naar hun paddenstoel. Maar die arme klungel liep tegen mijn been op en viel pardoes achterover, ik heb hem toen opgeraapt en hem over zijn neusje geaaid.
“Hé, Klungel, je moet niet bang zijn, ik kom in vrede.” “H-hoe weet je mijn naam?” vroeg hij toen.
“Dat is een lang verhaal.” En toen verscheen Xan ook nog op het toneel en Klungel schrok zich een hoedje en viel bijna van mijn hand af maar ik heb hem nog kunnen redden.
“Niet bang zijn, het is een vriend van me.” Ondertussen keken al die smurfen nieuwsgierig uit hun raampjes naar ons en Klungel tot Grote Smurf naar buiten kwam en ons aansprak. En daar heb ik eventjes een zwart gat. Maar ik weet wel dat ik en Xan uiteindelijk Gargamel naar de maan hebben geschopt en we tot diep in de nacht met de smurfen hebben gefeest. Jammer genoeg was het maar een droom… Maar ik ga eens smurfen! Tot morgen!