PINDA.

Het was een mooie zomerdag.
Ik zat zoals gewoonlijk tussen al mijn vrienden, we waren aan het wedden wie het eerste gepeld zal worden.
"Joran, jonge! Vandaag is het jouw beurt, ik weet het zeker!" Riep Rick, een goede vriend van me. Wat zal ik het jammer vinden als het zijn beurt is om door het verteringsproces te gaan.
Ik friemelde me richting de zijkant van de zak om te zien of de kastdeur openstond.
Ik vroeg me namelijk af of er iemand thuis was, ik hoopte niet!
Helaas, ik zag de deur opengaan en een groot gedaante keek in de richting van de zak.
Mijn ogen werden groot en mijn pindahartje begon te bonzen.
Nee, ik kan dit niet aan! Dit mag niet gebeuren!
De zak werd opgetild, verschrikkelijk vind ik dat altijd. Het voelt als een aardbeving.
De zak werd schuin gehouden en ik zag mijn pindamaatjes in het bakje vallen.
OH NEE! NEE DIT KAN NIET WAAR ZIJN! Mijn kleine oogjes werden nat, tranen kon ik niet bedwingen! Rick, mijn allerbeste maatje, die mij de weg wees door het zakpinda leven vanaf het moment dat ik in de fabriek kwam, was nu als eerste aan de beurt om opgegeten te worden! Dit kan niet waar zijn!
Daar ging hij dan, ik zag hoe hij zijn achterste bewoog als teken van afscheid, hopend dat ik het zag.
Helaas, hij had geen gelijk vandaag..
Het was niet Joran zijn beurt, die naast mij stond en mee zat te kijken terwijl de zak langzamerhand terug richting de kast bewoog. Het was Rick. Vaarwel, we zullen je missen.