Visit

'Omygod wat is er met je gebeurt?' vraagt Yara. Je vertelt haar over het ongeluk en je benen en je buik, dat je hechting erover 2 weken uit mag en dat je nog 10 (!) dagen moet blijven. 'Maar ik kom je elke dag bezoeken!' zegt Yara met een smile. 'Gezellig! We maken het ziekenhuis onveilig' zeg je met een grijns. 'Weet je moeder al dat je hier bent?' vraag Yara daarna. 'Ja die is gebeld ze is nu onderweg.' antwoord je. 'Oke'. Je vader heb je niet meer. Hij is 3 jaren geleden overleden. Je praat liever niet over aan waaraan. Het is al erg genoeg dat je nu in het ziekenhuis ligt.
Een aantal minuten later komt je moeder over bezorgd binnen. Je vertelt haar ook het hele verhaal. 'Meisje toch, ik vindt het zo erg voor je. Ik heb je pyjama en wat boekjes voor je meegenomen.' zegt je moeder. 'Dankje mam' zeg je terug.
Je blijft nog even met je moeder en Yara kletsen tot hun weer naar huis gaan.

Een aantal dagen later...

Je ligt al drie dagen in het ziekenhuis. Het eten hier gaat wel. Ze hebben hier wel heerlijke broodjes, maar het avond eten is wat minder. Altijd groentje. En dan natuurlijkde groentes die je niet lust. Als toetje krijg je soms een ijsje^^. Dat is dan weer een pluspunt. Gelukkig is de tv hier gratis. Iedere dag komen je moeder en Yara langs. Je oom, tante en nichtje zijn ook al een keer op bezoek geweest. Vandaag zou Yara weer komen. Je moeder kon niet. De volgende drie dagen ook niet. Ze is voor haar werk naar het buitenland. Ze belt wel iedere dag om te vragen hoe het met je is. Je kijkt nu tv. Er is eigenlijk niks op maar wat moet je anders doen in een ziekenhuis waar je je bed maar één keer per dag uit kan.