Liar!

Ik duwde de deur open en liep naar binnen. De laatste klant ging net weg en Juna’s moeder zei nog snel even gedag tegen me voordat ze de bestellingen rond ging brengen.
Toen ze weg was, kwam Flip naar binnen draven en duwde zijn snuit tegen mijn been. Ik hurkte en aaide het dier.
‘Hé jochie. Jij weet zeker ook niet wat er allemaal aan de hand is, hè?’ mompelde ik en keek in de trouwe hondenogen. Natuurlijk wist hij dat niet, hij was net vier jaar oud. Maar had hij dan misschien wel gezien hoe Juna de bakkerij had gered met haar studiegeld?
Ik werd helemaal getikt van dat verhaal. Het leek wel een soapserie!
‘Hé Jake,’ klonk het opeens achter me.
Ik stond op en draaide me om. Juna lachte me stralend toe.
‘Alles goed?’ vroeg ze me en omhelsde me stevig. Ik sloeg mijn armen om haar heen en knuffelde haar terwijl ik haar zoete geur opsnoof.
‘Mmm,’ murmelde ik met mijn gezicht in haar zachte haren. Toen ik haar weer losliet en in haar lieve ogen keek, kon ik het bijna niet over mijn hart verkrijgen om haar over haar vader te vertellen. Ik wist zeker dat ze gewoon in zou storten voor mijn ogen.
‘Juna, lieverd… Ga even zitten,’ zei ik en zette haar op een stoel neer, bij één van de tafeltjes. Zelf ging ik ook zitten, tegenover haar.
‘Wat is er?’ vroeg ze nieuwsgierig. Ach god. Dat arme kind. Wat deed ik haar aan?
‘Gisteren, vlak nadat jij was weggegaan… kwam ik iemand tegen,’ begon ik voorzichtig.
‘Wie dan?’
Dat wil jij helemaal niet weten, zei ik in gedachten. Alsjeblieft, zeg tegen me dat ik m’n kop dicht moet houden! Zeg het dan!
Maar ze zei het niet. Ze keek me alleen maar vragend aan, haar hoofd een beetje schuin.
‘Ehm… goed… We gingen naar een klein tentje en daar vertelde hij me dat… Hij zei…’ Ik kreeg het maar niet over mijn lippen en zuchtte, rechtte mijn rug en haalde diep adem.
‘Het was je vader.’
Ze reageerde precies zo als ik had voorspeld. Nou ja, een klein beetje anders dan.
Juna werd lijkbleek en haar ogen werden zo groot als schoteltjes. De lichtjes in die ogen werden langzaam gedoofd en ze staarde als in trance voor zich uit.
‘Dat kan niet,’ zei ze langzaam.
‘Het was hem echt,’ hield ik vol.
‘Leugenaar.’ Het woord kwam ijskoud uit haar mond.
‘Juna, luister, ik…’
‘Nee!’ schreeuwde ze opeens en sprong overeind. Haar ogen schoten vuur. ‘Leugenaar! Ga weg! Ik wil je nooit meer zien! Leugenaar!’
Ik knipperde even met mijn ogen. Had ze nou net gezegd dat ze me nooit meer wilde zien? Maar dat ging niet! Ik kon niet zonder haar!
Ik kon het nog niet bevatten. Langzaam liep ik de bakkerij uit, een schreeuwende en inmiddels huilende Juna achterlatend.