{001}

-Onbekend POV-
8 jaar geleden:
Vrolijk huppelde het ze door het zonnebloemenperkje in de tuin, Abigail was het vrolijkste meisje van haar leeftijd die ik ooit had gezien.
Langzaam liep ik naar buiten, haar nog even de laatste minuten laten genietend, en riep het meisje “Abby kom je?” en ze draaide zich als de bliksem om en keek me vragend aan “Pap wacht met het eten” en spreiden mijn armen zodat ze er in kon rennen, “Mama, We hebben nieuwe buren” en ze wees naar de mensen die uit de auto stapte aan de overkant van de straat, Tot mijn verbazing waren het twee mensen waarvan ik er één donders goed kende en wist dat we zo snel weg moesten, vlug rende naar Abigail toe “Abigail, kom mee die mensen zijn gevaarlijk” en trok het meisje zo snel mogelijk mee het huis in, Zij wist niet wie die mensen waren en wat voor een gevaar zij mee brachten, maar ik wist dat nog als de dag van gisteren dat ik ze voor het eerst zag, want die dag was het begin van alle ellende en nooit zou ik Abigail, mijn kleine Abby dat mee willen laten maken en met die gedachte deed is de deur dicht en liep samen met Abby naar de veilige eetzaal waar we gingen dineren.