Familie - 95

Nog een half uur bleven we gezellig bijpraten, er was heel wat te vertellen. Ik zuchtte toen mijn ouders uitgebreid aan Keylina vertelden wat ik zoal had uitgehaald als kind, maar kon er ook wel mee lachen.
“Dat had ik nooit moeten proberen”, zei ze na een tijdje zacht. “Mam zou er wel mee kunnen lachen, als het eenmalig was, anders zou het haar te veel vermoeien. Maar mijn vader, de vuurheer, zeker niet. Hij vond dat een prinses niet hoefde te spelen, maar verantwoordelijk moest leren zijn. Mam las me wel af en toe verhaaltjes voor en knuffelde me en zo, maar ik kon nooit echt een kind zijn.” Ik legde troostend mijn arm om haar heen.

Yue kwam binnen.
“We brengen jullie naar je kamers”, zei ze. We stonden alle vier op. Yue nam drie stukken touw. “Doe jullie handen achter je rug.” Ik bond de handen van Keylina en mijn vader samen, Yue die van mijn moeder. Met z’n vijven, Yue voorop en ik achteraan, liepen we naar de gang waar ook mijn kamer lag. Ik opende de deur van kamer vier en liet Keylina binnen gaan.
“Ik kom zo bij je, en dan maak ik je handen los”, beloofde ik haar. Ze knikte. Ik sloot de deur en liep mee verder. Yue bracht mijn moeder naar kamer één, ik mijn vader naar kamer twee.
“Nou, dat ziet er… leefbaar uit”, verzuchtte hij. De kamer was maar iets kleiner dan de mijne. Ik maakte zijn handen los.
“Ik weet dat het niet hetzelfde is als vrij zijn, maar het is beter dan een cel in de gevangenis”, zei ik zacht.