Familie - 93

“Nee”, glimlachte ik. “Want wie moest hem dan opvolgen? Ik, omdat ik hem verslagen had? Ik wil die macht helemaal niet. Of jij, als wettige opvolger, terwijl ik niet wist aan wiens kant je stond.”
“Je doet het pas als ik met je meedoe?”, vroeg Keylina verbaasd. Ik keek haar aan.
“Ja.” Keylina aarzelde even voor ze weer iets zei.
“Maar ik weet zelf niet aan wiens kant ik sta”, fluisterde ze. “Je bent mijn zus, en ik wil jou geen kwaad doen, en mama en papa natuurlijk ook niet, maar ik heb altijd het tegenovergestelde geleerd dan jij me verteld hebt.”
“Ik verwacht niet dat je nu beslist”, zei ik zacht. “Als je wilt geef ik je het boek van generaal Iroh, hij kan het veel beter uitleggen dan ik, dan weet je waarschijnlijk beter waarom ik dit pad heb gekozen.” Keylina knikte.
“Maar dan nog, Lizzie, ik kan niet beloven dat ik je ooit zal kunnen helpen. Zelfs als ik aan jouw kant sta, ik wil niet dat de vuurheer iets te ernstigs overkomt, ik heb hem altijd als mijn vader gezien. En mijn moeder mag zeker niets overkomen.”
“Voor je moeder moet je zeker niet bang zijn, Keylina, zij heeft nooit iets misdaan. En ik ben niet wreed. Ik weet nu al wat ik met de vuurheer wil doen. Ik zal zijn leven sparen, hem zelfs niet verwonden. Enkel verslaan, gevangen nemen als dat moet, en zijn vuursturen afnemen.”
“Vuursturen afnemen?” Mijn ouders en zus staarden me stomverbaasd aan. Ik glimlachte.
“Het is niet makkelijk en ik heb het nooit eerder gedaan, maar het is de enige manier waarop ik hem niet hoef te vermoorden.”
“Weet je zeker dat je het kan?”, vroeg mam zacht.
“Ja”, zei ik overtuigd.
“Ik…”, zei mijn vader aarzelend. Ik zag dat hij zijn excuses wilde aanbieden, iets wat hij altijd vreselijk moeilijk gevonden had. Ik wachtte even. “Ik…”, herhaalde weer.
“Laat maar”, zei ik zacht, en legde mijn hand op de zijne. “Iedereen maakt fouten.” Mijn vader keek me aan.
“Bedankt”, fluisterde hij. “Ik had je de kans moeten geven om het uit te leggen.” Ik omhelsde hem kort, en keek ook mijn moeder glimlachend aan. Ik wist dat ik haar niets hoefde te vragen. Zoals altijd zou ze mijn vader volgen.