Familie - 92

“Nog nooit heb ik de controle verloren”, zei ik. “Maar ik bedwing het vuur ook niet. Ik laat het vuur zichzelf zijn. Ik begrijp het vuur. En dat is juist waarom de andere elementen zo belangrijk zijn. Je kan de elementen niet los van elkaar zien. Je kan het vuur niet begrijpen zonder het water, de lucht en de aarde te begrijpen. Maar om de andere elementen te kunnen begrijpen moet je ook het vuur begrijpen.”
“Oh”, zei Keylina zacht. Ze was diep onder de indruk.
“Ik weet dat het arrogant klinkt, maar ik ben er van overtuigd dat ik de beste vuurmeester ben die er is.”
“Waarom zou je dat zijn?”, vroeg Keylina verbaasd.
“Op toernooien was ik altijd bij de besten, zonder alles te gebruiken wat ik ken”, zei ik eenvoudig.
“Waarom gebruikte je dat dan niet?”
“Omdat ik het niet mag kennen”, glimlachte ik. “Ik heb het geleerd uit het verboden boek, het boek van generaal Iroh.”
“Staan daar vuursturingstechnieken in? Waarom is het dan verboden?”, vroeg mama verbaasd.
“Omdat er in staat waarom alle naties, alle elementen, even belangrijk zijn. En de technieken die er in staan zijn gebaseerd op de sturing van andere elementen.”
“Kun je ons zo eens iets laten zien?”, vroeg Keylina aarzelend. Ik glimlachte en stond op, draaide me van hen weg zodat ik hen niet zou verwonden, en spuwde vuur.
“Wauw”, fluisterde mijn vader.
“En dat zonder zon, het is nacht”, grinnikte ik. “Het is gebaseerd op luchtsturing.”
“Nog iets”, eiste Keylina.
“Oké, stuur maar een bliksem op me af”, knikte ik. Alledrie staarden ze me stomverbaasd aan.
“Dan sterf je”, zei Keylina. “Dat doe ik niet.”
“Je zal me niets doen”, beloofde ik. “En anders lapt Yue me wel weer op.”
“Oké dan”, aarzelde Keylina. Ik wachtte rustig af. De bliksem bereikte me, en ik stuurde hem door. Ze konden hun ogen niet geloven.
“Watersturing”, zei ik enkel.
“En nu aarde nog”, daagde Keylina me uit, toen ze van haar verbazing bekomen was. Ik glimlachte.
“Oké, stuur maar wat vuur op me af.” Keylina aarzelde deze keer niet. Ik ‘dronk’ het vuur op.
“Je zou de vuurheer zo aankunnen”, zei mam.
“Ik weet het”, knikte ik. “Maar geen heel leger, en daar moet ik dus eerst voorbij raken.”
“Anders zou je het al gedaan hebben hé?”, vroeg Keylina. Ik keek haar aan.