Familie - 90

Op dat moment klopte iemand op de deur. Ik liep naar de deur en deed ze open. Enkele dienaars stonden daar met eten.
“Prinses Yue vroeg ons uw maaltijd te brengen”, zei een van hen.
“Kom binnen”, glimlachte ik. Ze kwamen binnen en dekten de tafel, voor vier. Toen ze klaar waren liepen ze het lokaaltje weer uit.
“Aan tafel dan maar”, lachte ik. Mam, pap en Keylina kwamen er meteen bij zitten. Het maal was heerlijk, zoals gewoonlijk.
“Krijg ik dat hier elke dag?”, vroeg Keylina lachend.
“Hoop daar maar niet op, straks vliegen we gewoon terug naar de gevangenis en daar is het eten rotslecht”, zei papa kwaad. De sfeer sloeg meteen om. Papa keek me kwaad aan. “Mooie dochter ben jij, ons zomaar in de gevangenis gooien.”
“Dat wil ik helemaal niet”, fluisterde ik. “Maar jullie zijn vijanden van de waterstam, we kunnen jullie niet zomaar laten gaan. Ik wil Yue best vragen of jullie gewoon kamers kunnen krijgen in het paleis, maar dan moeten jullie mijn keuze accepteren en beloven niet te ontsnappen.”
“Nooit”, siste mijn vader kwaad. “Jij verraad de vuurnatie gewoon.”
“Papa, ik wil geen ruzie”, zei Keylina zacht. Mijn vader aarzelde even, maar zweeg toen.
“Hoe kunnen we het aanvaarden, Lizzie?”, vroeg mama. “Het is oorlog, iedereen moet vechten, en jij keert plots je eigen natie, en ons erbij, de rug toe.” Ik slikte, ik wist even niet wat zeggen. Keylina legde haar hand op mijn schouder.
“Misschien kan ik het wel aanvaarden, zus, en ik wil graag beloven om niet te ontsnappen, maar ik moet weten waarom. Vertel het ons.”