~Hoofdstuk 15~

Ik leun tegen een boom aan en bedenk hoe ik alles aan Merlin moet vertellen. Ik hoop dat hij niet al te geschokt zal reageren, maar dat zien we vanzelf wel. Ik hoor de wind om mij heen suizen, de bladeren van de bomen bewegen. Ik heb deze open plek gekozen, omdat het ver weg van Camelot is en het is goed beschut. Dan hoor ik Merlin aankomen. 'Hee, wat is er?' vraagt Merlin nieuwsgierig. Ik gebaar dat hij moet gaan zitten en begin te vertellen. 'Merlin, ik weet dat jij een tovenaar bent, ik zag je bij de poort, je beschermde Arthur.' Merlin kijkt geschokt, hij wil al een verklaring geven, maar ik snoer hem de mond. 'Je hoeft het niet uitteleggen. Ik weet dat het jouw lot is om Arthur te beschermen en de magie weer terug te brengen in Camelot. De reden waarom ik dit vertel, is omdat ik je wil helpen. Je moet leren om je magie beter te verbergen, zo beland je nog een keer op de brandstapel.' Even weet Merlin niet wat hij moet doen, wegrennen of blijven. 'Waarom zou ik jou moeten vertrouwen?' vraagt hij, 'Waarom zou ik jou nu gewoon niet doden?' Alsof hij dat zou doen. Ik adem rustig in en kies zorgvuldig mijn woorden. 'Nou, misschien omdat ik ook een heks ben. Kom op Merlin, denk logisch na. Wie zou anders het bos in brand hebben gezet of die woorden hebben gesproken toen Marcus verbrand werd? Ik kan je helpen Merlin, je bent een goede tovenaar, maar je moet nog veel leren.' Hij kijkt me aan alsof hij niet weet wat hij moet geloven. Ik zet veel op het spel om hem te helpen, dat weet hij. Maar toch lijkt hij nog niet overtuigd. Ik besluit er een schepje bovenop te doen. 'Florimabis Credisce.' Overal in het gras beginnen prachtige bloemen te groeien. Rood met geel, paars met oranje, echt super mooi. Het doet me denken aan de tijd dat ik opreis was, naar Camelot. In volle galop over de heuvels, de wind in mijn haren, de oren van het paard naar voren. Ik leefde van de wilde dieren die ik schoot en opat bij een vuurtje. Het leven in de bossen was zo mooi, overal waren herten en konijnen, als je maar wist waar je moest zoeken. Aan de struiken groeiden bessen en fruit. Vers waren ze echt heel lekker. Vaak plukte ik bloemen en maakte er een krans van, die ik dan op mijn hoofd zette. Ik was gelukkig, vrij en geniete van het leven. Als hier niks meer te doen heb, steel ik een paard en ga weer opreis. Ja, dat moet ik doen, leven voor Marcus en mij, voor ons beide. Ik pluk een bloem en gooi hem in de lucht. Langzaam valt hij weer naar beneden. 'Oké, goed, ik vertrouw je.' Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. Dan leg ik hem dingen uit, over hoe hij een spreuk kan doen zonder de woorden uit te spreken, over moeilijke spreuken en hoe je simpele spreuken heel handig kan gebruiken. Hij is een snelle leerling, maar ik leerde sneller. Maar toen Marcus dat allemaal aan mij leerde hing er ook wel wat meer vanaf. Ik zie aan Merlin dat hij het leuk vindt. Dit heb ik echt nodig, even weg van alles, gewoon plezier maken. We hebben het super gezellig en ik vindt het jammer als de zon bijna ondergaat. Samen lopen we terug naar het kasteel, en beloven dit snel weer te doen. Merlin zal blijven oefenen en ik zal nog wat spreuken verzinnen, die hij nog niet kent. Als ik dan weer in mijn bed lig, val ik met een glimlach op mijn gezicht in slaap.