Familie - 89

“Mama, papa”, fluisterde Keylina uiteindelijk.
“Keylina”, snikte mama, en vloog haar om de hals. Papa ging bij hen staan, en legde zijn hand op Keylina’s schouder.
“Ik had nooit gedacht je ooit nog terug te zien”, zei hij zacht. Ik liet hen even doen en hield me afzijdig. Tot Keylina zich losmaakte uit mams omhelzing.
“Je draagt het medaillon”, merkte mam op.
“Ja, ik kreeg het vlak voor ik vertrok”, zei Keylina zacht. “Maar… wist u hiervan?”
“Ja, je andere moeder heeft ons geschreven.” Mam keek me aan. “Lizzie, waar zijn die brieven?”
“Daar”, wees ik, naar de enveloppe die op tafel lag. Mama nam de enveloppe en nam er de brieven uit die ik nooit eerder gezien had. Ze opende een van de brieven en haalde er een klein sleuteltje uit. Ze legde het in Keylina’s hand.
“Dit is het sleuteltje van je medaillon.” Keylina deed het medaillon van haar hals en opende het. Er zaten twee foto’s in. Eentje van haar als baby in mijn armen, met mama en papa er naast. En een tweede van Keylina als ze ongeveer een jaar oud is, met de vrouw van de vuurheer. Allevier kregen we tranen in onze ogen.
“Waarom logen ze?”, snikte Keylina.
“Je moeder had waarschijnlijk geen keus, zusje, maar ik weet zeker dat ze oprecht van je houdt”, zei ik zacht.
“En ik denk dat de vuurheer bang was dat je hem zou beginnen tegenspreken als je wist dat hij niet je echte vader was”, vulde papa aan.