Chapter || Two

Ik liep verder de Willorisstraat in, aan het eind van deze straat was nog een klein zij straatje van de Willorisstraat. Op het einde van dat zij straatje woonde ik dus met mijn vader en zusje, nummer 357. Het huis was in tegenstelling tot het huisnummer erg klein en gammel. Toen mijn moeder overleden was hadden we ons grote huis moeten verkopen en naar de Willorisstraat verhuizen. We liepen eerst elke maand achter met de huur betalen maar sinds ik was begonnen op de markt ging het weer beter.
De gebouwen en huizen waar ik langs liep waren steeds meer beschadigd en ik was al bij nummer 148. Maar zo zou het wel op houden, en zou ik een huis zien waarvan de muren totaal waren vernield. Ik loop verder en verder en ben ondertussen bij nummer 234, maar er was nog geen teken van dat hier het slachtoffer was gevallen. Geen enkel huis wat echt was open gebroken.
Ik weet niet waarom maar hoe verder ik liep hoe meer een naar gevoel me bekroop. Alsof er gewoon iets niet helemaal klopte, alleen ik wist nog niet wat. Nog verder liep ik, tot ik bij het kleine zij straatje kwam, ik zag het spoor van vernieling er ook in gaan. Het spoor zou wel dadelijk op houden, voor het weer terug leidde naar waar het dan ook vandaan mogen gekomen zijn. Nummer 302 was het huis waar ik nu voor stond, nog ging het spoor van vernieling door. De nummers flitsten mijn ogen voorbij 304, 306, 308, 310 en zo ging het verder tot nummer 340.
Ik keek voor me uit en mijn adem bleef stokken nee, nee dat kon niet! Ik sprintte naar voren en voelde tranen uit mijn oog hoeken komen. Laat dit niet waar zijn, laat me verkeerd hebben gekeken. Dit kon gewoon niet!
Ik zakte voor het huis op mijn knieën neer. Zelfs met al die tranen in mijn ogen herkende ik het huis, of eerder de plek waar de resten van het huis stonden. 'Nee,' was het enigste fatsoenlijk woord wat nog op zachte toon uit mijn droge keel en droge mond luidde.