A ranger/traitor 44

[url][/url][url][/url][url][/url]Ze reisden voor het grootste gedeelte ’s nachts en ze meden de normale wegen. Ondanks die ongemakken vorderde ze snel en Will wist Miko meer dan eens te verbazen, als hij weer ergens een wildpaadje vond waar ze zonder problemen in draf konden rijden. Onvoorstelbaar hoe precies de jagers heel Araluen in kaart gebracht hadden -en die vervolgens uit hun hoofd leken geleerd te hebben- Toch duurde het meer dan twee weken voor ze hun bestemming bereikt hadden. Al die tijd hadden ze geen nieuws kunnen ontvangen over de toestand in de rest van het rijk en als er iets was waar een grijze jager een hekel aan had, was het wel dat hij niet op de hoogte was. Gelukkig zou dat niet lang duren, had Will aan zijn jongere leerling uitgelegd. Na de verdwijning van Harrison uit Noordam, was er besloten om de duiven van het meest noordelijk meldpunt naar het Grimsdalwoud te verplaatsen. Dat bleek nu een verstandige keuze. Het zou alleen maar logisch zijn als de invasie, of wat dan ook, hier aan land zou gaan ze zouden proberen de berichtgeving uit te schakelen. En dat ging nu een stuk moeilijker.
“Dus vergeet niet, wat je ook ziet, laat niet merken dat je bang bent. Je zou ze waarschijnlijk beledigen en dat heb ik liever niet als ik hun hulp wil vragen om na te gaan of hier ergens Skandiërs zitten.”
Miko knikte. Will had hem uitgebreid verteld over zijn belevenissen op Macindaw en ook over de plek waar ze nu naar toe gingen. Het helerveld, waar Malcolm en zijn groep verschoppelingen woonden die alle mogelijke vervormingen had. Miko slikte als hij eraan dacht. Will had gemakkelijk praten, hij had lang genoeg bij hen verbleven om er min of meer aan gewend te raken, maar hij keek niet echt uit naar een ontmoeting met vreemde mensen. En het Grimsdalwoud waar ze net ingereden waren, zag er ook alles behalve uitnodigend uit…