118- vliegen

Elisabeth PoV
De volgende morgen was Dagmar al klaar om te vertrekken. Abel en Gregory, Luce en Shiyan zouden met hem meegaan. Hij was langer gebleven zodat ik mijn kinderen op zijn minst kon uitleggen dat het hun nonkel was die vertrok. Ze namen het redelijk goed op; Sacha en Akshay grijnsden.
'Als wij aankomen, ga jij ons dan leren vliegen?' vroeg Akshay lachend. Dagmar keek naar mij, vragend, alsof...alsof hij het hen echt zou kunnen leren, maar eerst zeker wou weten of ze dat mochten van mij. Ik zocht in zijn hoofd, nu ging het veel gemakkelijker met Edward in de buurt, en het zou blijvend zijn dit keer. Dat voelde ik.
Het zijn jou kinderen, eenmaal jij het kan, zullen zij in staat zijn om het ook te leren, maar jij moet het vliegen eerst beheersen. hoorde ik in zijn hoofd. Ik fronste mijn voorhoofd; blijkbaar hadden mijn kinderen opgelet naar mijn gezicht want Sacha en Ashay stonden meteen bij mijn benen, en akshay klom -echt, klimmen op mij. Waarom heb je anders een moeder? Gebruik het als klimrek!- langs mijn been naar omhoog tot hij aan mijn arm bleef bungelen. Ik keek heb verbaast aan.
'Please, mag Oom Dagmar het ons leren?' vroeg hij. Ik keek rond, àl mijn kinderen keken me vragend aan. Felix glimlachte en leunde met zijn hoofd op mijn schouder, alsof hij wou zeggen; 'doe het gewoon voor hen..'
'goed dan, maar wie gaat het mij leren als jij vertrekt?' vroeg ik.
'Marcus, of ik... Je bent niet de enige leerling; Aro moet het ook nog opnieuw leren, hé kleintje!?' riep Tristan lachend. Ik keek van hem naar Dagmar. Ik kon toch ook wachten tot in Roemenië. Ik zag Marcus blik, en die vertelde me dat hij het heel graag aan mij wou leren. Ik knikte.
De kindjes sprongen lachend in het rond, Marcus glimlachte en tilde Leliël op. Hij gooide haar zachtjes in de lucht, iets wat ze heel leuk vond. Ik keek glimlachend toe hoe de kindjes zich allemaal rond Marcus schaarden om een voor in te "vliegen". Felix armen spanden iets harder rond mijn middel. Nu voel ik me echt slecht dat ik ooit voorgesteld had om hen te...doden. hoorde ik in zijn gedachten. Ik glimlachte. Hij had er op zijn minst spijt van. Ik zag Dagmar vertrekken en hield hem tegen. Ergens buiten het zicht van mijn kinderen; hij keek verbaast.
'Is er iets?' vroeg hij zacht. Ik knikte. Hij wachtte geduldig.
'Wist je het op voorrand? Wist je dat wij...familie waren toen we elkaar voor het eerst ontmoetten?' vroeg ik. Ik had het me al afgevraagd sinds ik wist dat hij mijn grote broer was.
'Nee, maar.. we hebben het toen gehad over "die band" die we hadden. Misschien had ik het moeten weten, maar geloof me "dit zou wel eens mijn kleine zusje kunnen zijn!" is niet het eerste dat ik denk als ik een schattig meisje zie dat gevaarlijker is dan ze eruitziet.' lachte hij.
'Komaan, vriendje, vertrek. geen flauwe humor.' zei ik nadat ik mijn tong uitstak. Hij grijnsde. Eeuwigheid om er aan te wennen... Daarna vertrok hij. Ik keek hem na en liet Felix me terugtrekken naar de tuin voor mijn vlieglessen. Konden we dit niet 's nachts doen? Dan zouden er op zijn minst 7 mensen minder zijn die mijn fails tot in de eeuwigheid zouden herinneren. Het was al erg genoeg dat iedereen me zowat stond aan te staren, maar dat Aro en Tristan elkaar de hele tijd hatelijke blikken toestuurden was er misschien een beetje over.
'Oké.' zei Marcus toen we bij hem kwamen staan. 'Voor je kan vliegen, heb je vleugels nodig.' Leah -met Remy op haar schoot- zuchtte. Edward rolde met haar ogen, maar Carlisle keek enkel gefascineerd toe.
'Sluit je ogen, en concentreer je op je rug. Tristan voelde zijn vleugels steken toen hij de eerste keer trainde.' zei Marcus. Ik hoorde dat Felix een stapje achteruit ging. Ik moest me concentreren.
Marcus had een punt; ik voelde iets branderig op mijn rug, tussen mijn schouderbladen. Ik bleef me er op concentreren, en opende mijn ogen.
'Het lijkt te branden. Nu?' vroeg ik zacht. Marcus glimlachte.
'Doe je best; duw ze naar buiten. Aan de buitenkant hangen een soort van klauwen, die kunnen door je vampier huid heen. Door elke vampier huid.' zei Tristan. Wat? Dan zou ik voor eeuwig 2 reuzegrote gaten op mijn rug hebben. Had ik dit er wel voor over om mijn kinderen zoiets te gunnen? Ja; ik had alles over voor mijn kinderen, zelf dat...
'Je moet niet bang zijn. Het is iets dat een soort geboorterecht is. Jouw huid -die rond je vleugels- groeit wel mooi toe.' verzekerde Marcus me. Ik probeerde het. Ik hoorde iemand naar adem happen, op het moment dat een luid krakend, knappend geluid ontstond. het leek alsof iemand even een paar rotsen tegen elkaar sloeg, en ze in stukjes scheurde. Mijn huid die brak omdat de klauwen aan mijn vleugels ze doorscheurde.
Ik keek achter me; Marcus had gelijk. Aan mijn lichaam hing nu een paar 2.5 meter grote vleugels. Ze waren zoals die van een vleermuis, maar doordat ik een vampier was, hadden ze toch nog iets van schoonheid. Op zijn minst glinsterden ze niet in het zonlicht.

Vandaag een regenachtige k*tdag...de hele dag met natte voeten..ieuw.. Misschien kunnen jullie me blij maken met veel reacties???