~Hoofdstuk 14~

De stem klonk helder en luid, hel leek net alsof hij overal vandaan kwam. Al mijn woorden, die zolang onuitgesproken waren, hebben het gewenste effect. De mensen, en nog belangrijker Uther, zijn doodsbang. Ze kijken om zich heen, op zoek naar waar de stem vandaan kwam. Ook Uther trekt wit weg. Dan beveelt hij zijn soldaten om degene die dit gedaan heeft toe zoeken en zelf gaat hij weer naar binnen. De mensen gaan weg van de binnenplaats, te bang om te blijven staan. Jason staart me met open mond aan. Pas als ik zijn blik zie dringt het tot me door wat ik gedaan heb. Ik had het nooit moeten doen, dit kan nooit goed aflopen. Uther zal nu vast de hele stad doorzoeken, om de tovenaar te vinden. Iedereen die ook alleen maar onder verdenking staat zal worden opgepakt. Wat heb ik gedaan?! 'O nee, dat heb ik toch niet serieus gedaan?' Ik kijk Jason verschrikt aan. 'Dat wilde ik net aan jou vragen.' We kijken elkaar aan en schieten in de lacht. 'Dat is helemaal niet grappig!' Door het lachen komt het er zo misvormd uit dat ik nog harder moet lachen. Dan wordt er op de deur geklopt, gelijk is het stil. 'Kom binnen.' De deur gaat open en Arthur komt binnen. 'Ik neem aan dat je net stond te kijken? We moeten die tovenaar vinden. Neem wat mannen mee en begin met de westkant van de stad te doorzoeken.' Jason knikt en Arthur gaat weer weg. 'Nou, ik ga een tovenaar opsporen.' Hoofdschuddend loopt Jason de kamer uit, ik blijf alleen achter. Wat nu? De kamer is op zich wel schoon, dus die ga ik niet schoonmaken. Ik besluit om Merlin te gaan zoeken, maar ik heb geen idee waar hij is. Ik hoop dat hij iniedergeval niet met Arthur mee is, maar ik heb toch niks beters te doen. Gelukkig weet ik de weg nu wel. Eerst maar eens naar de kamer van Arthur gaan. Als ik naar binnen ga, zie ik dat er niemand is. jammer. Waar zou Merlin dan zijn? Ik zoek verder, maar hij is niet bij het oefenveld en ook niet thuis. Ik loop naar de paardenstallen. Onderweg is het druk, wat me verbaast. Je zou toch denken dat iedereen naar huis zou gaan. De mensen lopen als kip zonder kop rond, volgens mij weten ze niet goed wat ze nu moeten doen. De paarden hinniken al als ik de stal binnenloop. Ik hou van paarden. Ze zijn lief, mooi en je hebt ze nodig als je een lange reis moet maken. 'Hallo Merlin!' Merlin is net bezig om het paard van Arthur hooi te geven en schrikt als hij mijn stem hoort. 'Emily! Ik schrok met kapot! Doe dat nooit weer.' Ik lach, Merlin is soms echt gestoord. 'Heb je dat nog gehoord, die stem?' vraag ik. 'Ja, dat was best wel eng.' Ik zie dat hij het ongemakkelijk vind. Hoe kan het ook anders, hij is natuurlijk bang dat hij zelf gesnapt wordt. 'Waarvoor ik eigenlijk kwam,' begin ik, 'heb je straks iets te doen? Wil je anders vanmiddag even naar het bos komen, ik moet je iets laten zien.' Merlin is verbaast, maar belooft dat hij zal komen.