16/01/2012

16/01/2012
Mijn Beste Steun en Toeverlaat,

Sorry dat ik in het weekend niets heb geschreven maar ik heb niet echt iets spannends meegemaakt dus eigenlijk heb je niets gemist. Ik moest vandaag weer eens nablijven, samen met Xan. Het ging ongeveer zo:
Sneeuwvlokjes dwarrelden uit de wolken naar beneden toen we na het vierde lesuur de speelplaats overstaken richting de refter. (Ja, ik heb zin om er een mooi verhaaltje van te maken). Ik schudde eventjes met mijn hoofd toen ik de refter binneliep zodat er witte vlokjes uit mijn hoofd dwarrelden een druppeltjes maakten op de vloer. Toen we onze boterhammen ophadden besloten we naar buiten te gaan. Sneeuw is leuk snap je? Dus we liepen de stenen trap af richting de dubbele deuren die naar de speelplaats leidden. Er lag al een mooi wit deken terwijl de sneeuvlokken steeds groter werden en door elkaar heen wervelden om uiteindelijk neer te vallen op de speelplaats en het deken wat dikker maakten. Op de vuilbak lag al een groot hoopje en ik nam het vast om er vervolgens een sneeuwbal van te kneden. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, schatte de afstand en liet toen de sneeuwbal met een boogje door de lucht vliegen. Hij belandde mooi tegen het achterhoofd van Xan aan die zich geirriteerd omdraaide. Toen hij zag dat ik de boosdoener was schonk hij mij een grijns en bukte zich om wat sneeuw van de speelplaats te rapen. Toen hij daar zo gehurkt stond kneedde ik snel een tweede bal en smeet het naar hem toe. Hij keek me met toegeknepen ogen aan en ik zette het op een lopen. Ik lette goed op waar ik mijn voeten zette om niet uit te glijden maar Xan was sneller en even later droop er sneeuw via mijn nek over mijn rug. Ik rilde even door de plotselinge kou die het teweegbracht in mijn lichaam en nam subtiel een beetje sneeuw uit mijn kap. Daarna draaide ik me plotseling om en wreef de sneeuw in Xan’s gezicht. We merkten echter niet dat er op dat moment een leerkracht op de speelplaats was verschenen die ons sneeuwballengevecht aandachtig bestudeerde. Lis gaf me subtiele oogsignalen maar ik wist niet wat ze ermee bedoelde dus ik ging vrolijk verder met mijn gevecht. Tot Mister Frog plots naar ons stond en ons kwaad aankeek. Ik slikte eventjes voor hij weer eens evolueerde in een brulkikker. “Sneeuwballgevechten zijn nog altijd verboden!” “Het spijt me meneer.”
“Nablijven! Allebei!” We kregen elk een papiertje in onze hand gedrukt en ik zuchtte. Toen Mister Frog uit het zicht was verdwenen schonk Xan me een grijns. “Oops,” zei hij.
“Dat kun je wel zeggen ja.”
En zo kwam het dus dat we na het laatste lesuur het nablijflokaal inliepen. Een onbekende leerkracht zat achter het bureau met zijn voeten op het tafelblad en een krant in zijn handen. Ik klopte zachtjes tegen de deur en hij ging snel rechtzitten terwijl hij zijn krant weglegde.
“Nablijven?” “Ja.” “Ga maar ergens zitten en doe wat je moet doen.”
En toen smeet hij zijn voeten weer op het bureau en pakte zijn krant weer op. Ik en Xan gingen aan een tafel zitten en we besloten te zenuwen. Hij klopte net een fractie van een seconde voor mij op de dunste stapel en ik liet mijn hand eventjes op de zijne liggen terwijl er een warm gevoel door me heen stroomde. Ik keek recht in zijn prachtige ogen en trok toen verlegen mijn hand weg. We waren het spelletje al snel beu en besloten typische uitdrukkingen van de leerkrachten op te schrijven. We schoten meermaals in de lach en ik voelde me erg op mijn gemak bij Xan. Ik wierp af en toe een blik op zijn ogen die een ondefineerbaar kleur groen hadden en waar je zo in kon verdrinken.
“Weet je Han,” zei hij op een bepaald moment. “Ik ben blij dat ik je heb leren kennen.”
“Dat is wederzijds,” glimlachte ik terug. We hebben nog wat over Lea gepraat en hebben besloten om Simon en Lis te koppelen. Na het nablijfuurtje zijn we samen naar huis gefietst, ik wist niet dat hij zo dicht bij mij woonde. Hij woont maar twee straten verder! We hadden het op een bepaald moment over smurfen en hebben toen luidkeels het smurfenlied gezongen. Een aantal mensen keek ons met opgetrokken wenkbrauwen aan maar dat kon ons niets schelen. Zolang we ons maar amuseerden. Op een bepaald moment moest ik naar rechts en Xan naar links en nadat hij me een half mislukte knuffel had gegeven omdat we nog altijd aan het fietsen waren scheidden onze wegen. Maar goed, ik ga eens verder dagdromen over Xan!

Han to the pan to the Xan to the kan! ;p