Chapter 1: "Rowen"

“Wake up! The sun is shining today! Once more for the bright new way! Roll together and we will-” Een luide druk op een knop was te horen en de jongen rekte zich uit. Hij keek recht in zijn spiegelbeeld en streek zijn bruine haren door. Hij stond op en pakte een kam en ging zichzelf verzorgen. Tanden poetsen, schone kleren, wat eten, even later was hij klaar en fris voor een nieuwe dag. Hij keek even op de kalender: Zaterdag 27 Mei 2214. Er was geen college vandaag en kon mooi aan zijn hobby’s beginnen, al was dat ook praktisch zijn studie. De jongen liep door zijn appartement en opende een deur; “Goedemorgen meneer Skycloud, hoe kan ik u vandaag van dienst zijn?” Een mannelijke stem kwam uit een bewegend beeldscherm dat zich voor de jongen draaide en een paar ogen met een mond kreeg; “Vandaag wil ik verder aan mijn muziekstuk, HV-27. Start het muziekprogramma op en overhandig mijn gitaar en bas, ik ga straks eindelijk afmaken waar ik nu maanden mee bezig ben.” De jongen ging zitten terwijl HV-27 de hele kamer om hem heen een hele metamorfose aannam en eindigde met een set microfoons, opnameapparatuur en zijn instrumenten. De jongen zette een beeldscherm aan en scande zijn vinger als wachtwoord. Hij opende vervolgens het muziekprogramma en ging een uurtje verder aan zijn liedje. Wat boeide hem muziek toch! Hij haatte bijna niks aan muziek, alleen de muziek waar geen hart in zit luistert hij niet. Van de oude klassiekers als Back tot aan de huidige electronic van onder andere Splashjam, ze zette hun alles voor een goed nummer en dat waardeerde hij enorm. Toen hij klaar was had hij uiteindelijk maar tien seconden erbij bedacht, maar hij kreeg honger; “HV-27, pauzeer je huidige activiteiten en geef me pen en papier.”
“Zoals u wenst, meneer Skycloud.” HV-27 liet een notitieblok verschijnen met een pen erbij. Op het lijntjespapier stond linksboven een logo met zijn naam erbij, Rowen Skycloud; “HV-27, ga maar in slaapstand, ik ga een boodschappenlijstje maken.” “Zoals u wenst, meneer Skycloud.” Het beeldscherm plakte zichzelf tegen de muur terwijl Rowen zijn atelier uitliep. ‘Robots, altijd zo monotoon loyaal alsof het hun enige doel in het leven is. Als mijn studie HV-27 niet verplicht had gesteld deed ik het helemaal alleen, een mens hoort zichzelf te kunnen ontplooien zonder mechanische hulp. Dat konden we eeuwen geleden ook.’ Rowen opende zijn koelkast en keek wat hij allemaal miste. Wat kaas, brood en ook het lievelingsdrankje was op. Rowen noteerde het allemaal rustig en pakte zijn communicatie-multimedia-apparaat, ook wel een Comuap. Hij greep zijn tas uit en ging de deur uit, op weg naar de Global market.

De straat was vol met mensen. Tenminste, zo leek het. Rowen hoefde maar even goed op te letten en in de ogen van elke voorbijganger te kijken en herkende gelijk dat de meeste de zogenaamde Androids waren. Hun ogen hadden namelijk een andere reflectie dan een gewoon mens, een grimmige metalen uitstraling. Voor de rest leken ze tegenwoordig exact op mensen, de laatste modellen konden uit henzelf haar ontwikkelen en losse opdrachten uitvoeren. Het waren eigenlijk gewoon vrijwillige slaven.
Rowen mocht ze niet, ze waren extreem formeel en ze luisterden altijd naar je, zelfs als je ze van een dodelijke klif af liet springen. Hoe kan je daar nou tevreden mee zijn, de perfecte slaaf voor je boodschappen? Overdreven luxe, alles van dit tijdperk. Rowen pakte nog even zijn boodschappenlijstje om te zien of hij nog wat extra's wou kopen. Hij had nog van vorige maand geld over door het verkopen van een van zijn schilderijen. Kunstkenners vinden handgemaakt vaak leuker en is dus meer in trek, op deze manier hoeft hij maar weinig van zijn creatieve studie zelf te betalen. Hij kon makkelijk tweehonderd Kaz ontvangen per schilderij, genoeg om twee weken van te kunnen leven.
Zijn muziek had minder succes. De huidige jeugd en muziekkenners tolereerde geen menselijke fouten en dus moest alles perfect gestroomlijnd zijn, alles moest exact in herhaling hetzelfde zijn. Rowen was het daar niet mee eens, want hij vond dat vaak natuurlijker en daarmee dus beter, maar van de natuur was er tegenwoordig weinig van over.

Rowen naderde de Global Market en merkte meteen de toename van Androids op. Sterker nog, tot zijn verrassing zag hij dat de werknemers een vrij automatische beweging hadden. Het waren ook robots!
Kon het nog gekker worden? Rowen moest zich inhouden niet hardop te vloeken, hoe gingen de mensen die eerst hun brood verdiende als vakkenvuller nu aan hun geld komen? Een ding wist Rowen nu zeker: Hij gaat niet meer naar de Global Market, al kost het hem meer dan normaal.
Hij liep naar binnen en pakte een scanner. Terwijl hij langs de producten ging en deze met een scanner bliepte, vroeg hij zich af hoe lang het zou duren voor ze net als in Azië alleen maar je boodschappenlijst hoeft in te voeren en de winkel zelf alles voor je pakt en in een mandje levert naast je. Alles ging bijna automatisch daar nu, terwijl deze golf oorspronkelijk uit Afrika kwam, net toen die compleet uit hun armoede waren.
Oh, de suikerwafels waren in de aanbieding! Als Rowen wel ergens dol op was, waren het wel suikerwafels. Hij greep een paar pakken -Hoeveel boeide hem nooit, hij wou het gewoon hebben- en was klaar met zijn inkopen. Toen hij bij het apparaat voor betaling was printte er ook twee actieloten uit met geheime prijzen. Rowen was wel een geluks-proever en vulde deze erg willekeurig in. Het was toch gratis. Na zijn adres in te hebben gevuld stopte hij ze in de speciale koker en liep de winkel uit. Zou hij iets winnen? Hij vergat al gauw over de loten en begon zich te bedenken hoe zijn volgende stilleven er uit zou gaan zien. Misschien zou hij een fruitschaal kunnen doen.

Enkele dagen later was Rowen weer druk bezig in zijn atelier. Hij knaagde aan een suikerwafel en had in zijn rechterhand een penseel vast. Op het doek voor zich waren schetsen van een stadspark gemaakt en Rowen keek er kritisch naar. Voor zijn school moest hij een plaatje maken van het Cervenpark in de buurt. Rowen zag zijn studiegenoten meteen hun computers en Comuap’s opstarten, maar hij maakte papierschetsen en werkte ze nu uit op het doek. Het was zeker een uitdaging, zo’n schilderij. Het testte zijn geduld tot op het maximum en hij kreeg met het uur steeds meer zin om het doek uit het raam te gooien. Toch had hij vertrouwen dat er een goed resultaat uit zou komen.
“Meneer Skycloud, er is een pakket voor u aangekomen op de grondverdieping van de studentenflat. U kunt hem ophalen binnen nu en vanavond rond tien uur.” Het scherm van HV-27 schoot uit het plafond en keek Rowen met een soort blijdschap aan. Mocht ook wel als je bijna geen commando’s kreeg.
“Kan je het pakket ook in mijn huis transporteren? Ik ben een beetje druk.” Rowen pakte zijn verfkist en begon kleuren te mengen op een stuk hout. Hij nam een laatste hap van zijn suikerwafel en keek gelijk rond of er nog een ergens lag.
“Daar ben ik toe in staat, meneer Skycloud. Ik zal voor u even het pakket ophalen.” Er printte een stuk papier uit een gat in de muur; “Hier is het bijbehorende bericht dat voor u verzonden was.” Het scherm van HV-27 ging weer op zwart en Rowen pakte het blaadje en begon hem te lezen:

“Gefeliciteerd!
U heeft een prijs gewonnen in de bonusloterij van Global Market. En niet zomaar een prijs, maar gewoon een van de vijf hoofdprijzen! In uw pakket zit de grote verrassing, zorg er maar goed voor!”
De rest was waardeloze reclame en officiële adresinformatie.
‘Heb  ik daadwerkelijk gewonnen?’ Rowen staarde vol ongeloof naar de brief. Wat zou in hemelsnaam de hoofdprijs zijn? Lichtelijk nieuwsgierig wachtte Rowen voor het eerst voor HV-27 iets had gedaan voor hem.
“Het pakket is aangekomen, meneer Skycloud” HV-27 leek bijna enthousiast dat hij iets goeds kon verrichten voor zijn verwaarlozende meester. Toen hij met zijn soort robotarmen  iets door de voordeur sleepte, stond Rowen met open mond naar het gigantische kist te kijken. De kist was net groter dan hij zelf was en zeker vijftig centimeter breed, wat zou er in kunnen zitten?
Rowen pakte een breekijzer en maakte de kist open er viel een levenloos naakt meisje uit.

“Wat is dit...?” Rowen keek naar haar, toen hij ineens een opstartgeluidje hoorde.