7. Attack of the Death Eaters

Wat een wedstrijd; Ierland heeft Bulgarije snel ingehaald en op nog enkele minuten van het einde hebben ze de beslissende punten gescoord. Weliswaar heeft Kruml van Bulgarije de snaai te pakken weten te krijgen. Met de hele bende lopen we op het gemak terug naar de tent van de Wemels, waarvoor ik de uitnodiging had gekregen om te blijven slapen. De meiden slapen in een ander gedeelte dan de jongens, want deze mogen natuurlijk niet samen van Arthur. “Ik hoop dat Alicia wat haar plan kan trekken en zich niet eenzaam voelt.” “Dat zal wel niet, het is een volwassen vrouw.” Ginny haar ogen fonkelen in het licht van haar toverstaf. “We moeten wel wat stil zijn, want meneer Wemel wil dat we meteen gaan slapen, omdat het al laat is.” “Weet ik, mijn vader is daar echt hatelijk in.” We beginnen alle drie te lachen, maar het gelach vergaat ons snel wanneer Arthur snel ademend en gehaast de kamer in komt gelopen. “We moeten vertrekken. Nu!” De jongens staan al in de woonkamer en met zijn allen lopen we naar buiten, waar een chaos ontstaat. Mannen met zwarte mantels, puntige kappen en maskers vuren met hun toverstaf in alle richtingen. Iedereen loopt door elkaar en schreeuwt de longen uit hun lijf. “Naar het bos jullie! Vlug, ik zie jullie wel weer!” Meneer Wemel loopt een andere kant op dan wij en we snellen met zijn allen naar het donkere bos. Harry loopt naast me en wanneer ik wat achterop raak, neemt hij mijn hand vast en trekt me met één harde ruk weer mee. “Kijk uit!” Ik probeer hem nog te waarschuwen, maar het is al te laat. Met een harde klap loopt hij recht tegen de man voor hem op en valt achterover op de aarde. “Kun je niet uitkijken, godver.” De man draait zich bruusk om en beent met grote passen van ons weg. “Kom op, Harry.” Ik trek hem weer recht en komen even later bij de rest te staan. “Harry, Dawn! We waren zo bezorgd!” Hermelien komt op ons afgelopen en omhelst ons innig.

“Morsmordre!” Er schiet een groene straal uit de toverstaf van de schim enkele meters van ons weg. Een groene, grote schedel met een slang door verschijnt in de lucht, net als een gekleurde, vervormde wolk. Harry grijpt meteen naar zijn litteken en valt kreunend op de grond van de pijn. “Harry?!” Iedereen kijkt om en komt bezorgd rond Harry staan.

In een dorpje Havermouth genaamd staat een villa; 'Villa Vilijn'. Vroeger woonde de familie Vilijn daar, maar die werden op mysterieuze wijze vermoord. Hun tuinman Frank Braam kreeg daar de schuld van, ook al wist hij dat hij het niet gedaan had. Frank Braam bleef de tuin van de familie Vilijn onderhouden. De tuin bleef zoals altijd prachtig, maar het huis werd onbewoonbaar. Op een dag zag Frank Braam het licht branden in een van de torenkamers van het huis. Hij wou weten wie er binnen was en via de keuken, de trap op naar de bovenverdieping. Onbekende stemmen praatten rustig tegen elkaar en uit nieuwsgierigheid keek Frank Braam door de deurkier naar binnen. Een kale man zat met zijn rug naar hem in een zetel. De kachel brandde en stootte een kille warmte uit. 'Wormstaart, waar is Nagini?' vroeg de kale man aan een kleine, vies mannetje. 'Mijn heer, uw slang is het huis gaan verkennen.' antwoordde hij. De kale man vroeg nog aan Wormstaart om de slang te melken voor ze gingen slapen en het kleine mannetje stemde meteen in. De heer van het duister praatte nog even verder over zijn plannen en hoe hij ene Harry Potter zou gebruiken om zijn plannen te laten slagen. Frank Braam vond dat hij genoeg gehoord had en wou de politie gaan verwittigen, maar voor hij dat kon doen leidde de enorme slang hem de kamer binnen en vulde de groene kleur van 'Avada Kedavra' de volledige overloop.

Buiten adem kom Harry weer bij bewustzijn. Nog steeds voelt hij aan zijn litteken en enkele kreten van pijn overheersen de stilte in het bos. Ik neem Harry zijn beide handen vast en trek hem recht voordat hij nog een tweede keer flauw kan vallen. “Gaat het wel met je?” Hij knikt afwezig en voelt nog voor een laatste keer aan zijn litteken. “Wat is er gebeurd? Wie heeft het aangedurfd om het teken van het duister te activeren?!” Verschillende vragen stromen als een waterval op ons af. Iedereen deinst wat achteruit door de aanvallende houding van Bartolomeus Krenck. Harry begint te trillen op zijn knieën, waardoor ik het gevoel krijg dat hij ieder moment weer de grond kan gaan bezoeken. “Laat hem toch even met rust. Het teken kwam daar vandaan. Ga daar maar eens kijken!” De heren kijken me woedend aan, maar lopen dan toch naar de boom waarachter de schim stond. Ik moet ècht leren mijn mond te houden. Harry bedankt me en ook wij lopen allemaal naar de boom. Daar ligt echter een bewusteloze winky met een toverstaf in haar hand. “Dat is mijn stok.” Harry neemt hem uit Winky’s handen en helpt haar recht.