Hoofdstuk 4

Met een zachte landing kwam ze op de grond terecht. Ze was een beetje verbaasd dat ze zo zacht neer was gekomen. Ze keek naar boven en zag dat Sebastiaan glimlachte. Blijkbaar was hij vooral bang geweest dat ze de val niet zou overleven. Hij knikte en riep: 'Ga Melodie, nu!' Melodie keek hem dankbaar aan en pakte haar koffer van de grond. Zonder verder nog te twijfelen rende ze door de tuin heen. Nu pas merkte ze hoe lang en groot het was. Van alle kanten hoorde ze geroep en geschreeuw. Fijn, zo snel ging het hier dus. Ze keek snel om zich heen en gooide haar koffer in een van de struiken om vervolgens snel achter een ander te gaan zitten. Haar hart bonsde in haar keel maar het lukte haar haar adem onder controle te houden. Een bewaker rende rakelings langs de struik waar Melodie achter zat. Even stopte het meisje met ademhaling maar al snel ging ze door toen ze erachter kwam dat ze dat niet lang vol ging houden. Ze kon hier onmogelijk langs.. Het was te druk. Het stond hier nu vol met bewakers en dat soort troep. Ze zuchtte even en slikte. Ineens hoorde ze een stem vanuit de verte die bulderend riep dat alle bewakers buiten de poorten moesten gaan zoeken. Meteen kreeg Melodie meer hoop. Dit was haar kans. Ze graaide de koffer van de grond en rende zo snel ze kon over het pad naar de poort. Voor de poort bleef ze staan. Ze stond oog in oog met een van de bewakers. De bewaker wilde haar net vast pakken toen Melodie bukte en haar handen omhoog deed. Hierbij vloog ook de koffer omhoog die regel recht in het gezicht van de bewaker lande die vervolgens wankelend naar achter liep. Melodie keek eerst even verbaasd maar al snel sierde een grote grijns haar mond. Ze keek naar haar koffer en rende verder. Ze wist dat ze snel was, maar ze had nooit geweten of gedacht dat ze ooit een bewaker zou slaan met een koffer. Ze stopte weer even en keek rond. Nog maar een paar meter en ze zou buiten de poort zijn. Zover was ze pas twee keer in haar hele leven geweest. Ze zuchtte en rende door. Ze verbaasde zichzelf erover hoeveel energie en uithoudingsvermogen ze op dit moment had. Ze voelde hoe er een tak van een rozen struik langs haar arm schoot en ze voelde een klein, dun straaltje bloed van haar arm naar beneden lopen. Ze besteedde er niet echt veel aandacht aan. Als haar vader haar nu te pakken kreeg wist ze niet wat ze kon verwachten. Ze schoot de poort uit en rende de stad in. Alle mensen keken haar vreemd aan. De meeste wisten wie ze was en vroegen zich natuurlijk af wat ZIJ hier deed. Er waren zelfs mensen ie begonnen te fluiten. Normaal gesproken had Melodie dat alleen maar leuk gevonden, nu dus niet. Nu trok het de aandacht van de bewakers! De eerste twee verschenen al achter het meisje en de meeste mensen keken weg of rende weg. Andere keken verbaasd en weer andere keken geschrokken toe terwijl de bewakers haar inhaalde. Zonder na te denken liet Melodie de koffer los. Zo kon ze stukken sneller rennen. En die extra kleding was minder hard nodig dan het leven waar ze nu letterlijk voor vocht. Melodie rende steeds harder tot ze de bewakers niet meer zag. Vermoeid remde ze af. Nog steeds bang dat ze elk moment gegrepen kon worden. Maar buiten dat.. Ze was vrij!