Het casino, Nickelback - This means war 3/6

“Geef me mijn geld terug” bulderde de blondharige klant, die sjovel gekleed was en bovendien halfdronken tegen Terry. Terry die stotterend uitlegde dat, dat helaas niet mogelijk was hoopte dat hij snel gered zou worden.
“Jij bent de…” Met zijn vuist zwevend in de licht terwijl hij roterende bewegingen maakte, trachte hij de vergete naam te herinneren. De dealer lag nog steeds met zin buik op de tafel terwijl zijn voeten de grond nog net konden aanraken. De gokchips die de dealer in beheer heeft lagen verstrooid over de tafel, de witte chip met ‘dealer’ in het zwart gedrukt lachte de agressive man toe, die niets door had.
“Digger, heb je een probleempje” bulderde een tweede man, ook deze zag er sjovel uit en stonk naar wc-ruiniger en alcohol.
“Ja, hij heeft mijn geld gestolen!” Kenny sloeg met zijn zwevende vuist Terry in het gezicht. Het bloed stroomde al snel over het gezicht van de zieliguitziende dealer die zijn handen afwerend voor zijn gezicht hield. Het bloed sijpelde zijn neus uit terwijl zijn mond snel open en dicht ging om het opvangen van bloed enigsinds te vermijden. Terrys ogen hadden geknipperd, dat dit hém overkwam hoe was dat mogelijk? Enkele tranen vulde zich in zijn ooghoeken terwijl ook snot een wegbaande uit de neusgaten van Terry.
“Alsublief heren, bedaar alsublief, i-ik kan er nies aan doen,” zei Terry. Door zijn opgezwollen boven lip werd het praten hem bemoeilijkt wat te merken was aan het ontbreken van de letter ‘t’ en zijn hese stem. Uit zijn blauw met paars gekleurde neus stroomde nu een kleine straal bloed vermengt met snot, waardoor een voetballer al snel zou zien dat de neus gebroken zou zijn.
“Mijn vriend wil zijn geld terug dus ga je die terug geven en snel een beetje!” bulderde de vriend woest. De vriend pakte Terry bij zijn kraag waardoor hij nu helemaal op de goktafel lag, bang spartelde hij met zijn benen tervergeefs.

“Goed dit is wat we gaan doen,” zei Terry beslist die zijn ogen had gesloten om zijn herinnering binnen te laten. Het was niet zijn fijnste ervaring, de eerste keer is altijd het ergst. Toch had die avond iets positiefs opgeleverd. Terry voelde hoe zijn woede, dat lang opgeborgen was ergens inhet binneste van Terry, laaide op. Als Terrys lichaam onderverdeeld was in kluizen als in een bank, was ‘de woede’ opgeborgen in een goed beveiligde isoleercel. Deze isoleercel begon versleten te raken, de kussens waarmee het bekleed was stonken en waren kapot gescheurd. ‘De woede’ wilde eruit, bonkend tegen de muren en deur. Pijn had het geleden door telken zijn kracht er tegen aan te gooien. Maar na al die jaren –zeven en dertig jaar om precies te zijn, zag ‘De woede’ progressie. De deur begon te kraken, het kleine raampje begon barsten te vertonen.
Na die ene ervaring, na die avond dat hij in elkaar werd geslagen door een van zijn klanten, had hem woedend gemaakt. Nu was het tijd voor wraak. De underdog zou zich eindelijk gaan verzetten.
“We zetten een val…” Nathalie knikte goedkeurend.
“Ze komen elke week, volgende week zijn we dicht alleen doen we of we open zijn…” Smitty keek Terry aan, op zijn steun kon hij rekenen.
“En wanneer ze willen gokken, nemen ze dit keer een heel hoog risico” Sandra keek beangstigend naar haar collega dealer, zij zag de woedende gezichtsuitdrukking op dat lieve gezicht. Sandra kon Terry al jaren, elke dag had hij dat lieve hulpeloze gezicht gehad waar ze verterd naar kon kijken. Nu was zijn gezicht alles behalve teder.
“Dat gaat ons geld kosten” momepelde Eugene bang, zijn glimmende ringen schitterde bij het kaarslicht. Buiten begon het langzaam te regenen, motregen dat gebeurde eens in de zoveel tijd, terwijl de kikkers zongen in het donker.
Alle werknemers draaiden hun hoofd naar Eugene. Eugene speelde door met zijn dure ringen en gouden ketting terwijl hij in zich zelf door mompelde.
“Oké,” zei Eugene, niet van harte maar het moest. Zijn werknemers hadden toch al unaniem in stilte besloten. Het enige wat Eugene kon doen was meegaan en doen alsof het zonder zijn toestemming niet van de grond was gekomen, het plan.
“Het is oorlog,” zei Terry de stilte doorbrekend, terwijl hij zijn vuist luid op de tafel sloeg, dezelfde tafel waar hij zijn botten had horen kraken.