Het casino, Nickelback - This means war 2/6

“Mannen en vrouwen, ik vind het schandalig dat we er niets aan kunnen doen.” Terry had zich uitgesproken – ook voor het eerst in zijn leven, over de algemene situatie met deze knokploeg.
“We kunnen er wel wat aan doen, ze staan op de zwarte lijst” momepelde het hoofd van de beveiliging, Smitty Black, die zijn vuist in zijn hand sloeg. Smitty wilde je niet tegen je hebben, deze oud-bodybuilder wist van wanten en als jij ruzie zocht kon je die krijgen. Al menige keren had hij de ploeg –die bestond uit vier man en een oude Opel Astra, blauwe ogen bezorgd, geknuesde ribben en een hoofdkrakende klappen gegeven met behulp van goktafels. Zo pakte hij ze bij hun hoofd om ze ‘te kraken’ tegen een goktafel. Meestal raakte een van hen dan bewusteloos, maar doordat de menigte oncontroleerbaar werden wisten ze altijd te vluchten. Dat laatste zorgde voor veel irritatie, ze konden ze nooit pakken al was het maar een van de vier handlangers, eentje maar!
Het casino was gesloten, in plaats van dat mensen hun geld kwijt raakte terwijl de gokapparaten de bekende tingelende geluiden maakte, was het gok palijs veranderd in een grote vergaderzaal. De lichten van de gokmachines waren uit, het enigste licht dat er brande waren afkomstig van kaarsen op de vergader tafel. Lampen vond de casino baas, Eugene Spender, te deur hij moest letten op de kleintjes. Bovendien vond hij het net zo noodzakelijk als zijn werknemers vonden, zei hij zijn werknemers knikte allemaal braaf terwijl ze terug dachten aan hun smeek bedes om deze avond te organiseren.
“We moeten een val uitzetten,” zei Nathalie een hoogblonde vrouw met lange benen, wiegende heupen en een gebruinde huid. Haar werk in het casino was klanten lokken, stamklanten vermaken en drankjes serveren. Voor het werk hoefde je absoluut niet slim te zijn, als je vijfentwintig was ging je met pensioen want dan was je te oud. Nathalie was –gelukkig voor haar nog maar twintig, waardoor ze nog vijf mooie jaren in het vooruitzicht had met het casino als werkplaats. Toen zij haar idee ter spraken bracht werd het nog stiller in het casino toen het al was, de bedenkende gezichten keken elkaar subtiel aan, moesten ze nou wel of niet lachen om deze opmerking? Toen Gordón moest lachen, durfde iedereen te lachen –Mensen zijn niet voor niets groepsdieren. Een nijdige blik van Nathalie doofde het lachen al snel, haar rood gelakte lippen glommen bij het kaarslicht en accentueerde de kleine pruillip die ze maakte. Ze was goed in het maken van gezichtsuitdrukkingen. Haar ogen vlamde, haar bruine ogen waren zwarte spiegels geworden die de vlam van de kaars weerspiegelde. Als blikken konden doden van Gordón met zijn Franse naam ter plekken gestorven. Terwijl haar pruillip zorgde voor verwarring, omdat het leek alsof ze moest huilen als je haar ogen niet kon zien. Gordón bleef smakelijk door lachen terwijl de rest al lang gestopt was.
“Ik vind het geen slecht idee,” zei Smitty die met zijn armen gevouwen achter Nathalie ging staan. Gordón kreeg oogcontact met Smitty waardoor hij al een film fragment voor zijn ogen begon te zien, waarin Gordón over de tafel werd gesleurd door Smitty die zijn perfecte blonde haren uit zijn hoofd zou rukken met een uithaal. Ook zou Gordón’s fragiele lijf die hij elke ochtend –zo ijdel als hij is, bewonderde voor de spiegel inwendig gebroken worden met toedoen van Smittys handen. Met de enige hersencellen, die rationeel konden nadenken, die Gordón had besloot hij snel zijn lach te dempen totdat ook hij helemaal stil werd.
“Ben ik de enigste die de aanwezigheid van de politie heeft gemist? Zij zijn er toch om óns te beschermen?” Ook Sandra durfde zich nu te laten horen met de bescherming van Smitty.
“De politie rookt liever een sigaartje en drinkt bier terwijl ze hun soap bekijken op de beveiligings camera’s” bromde nu ook Eugene.
“Sandra, ik ben bang dat ze ons niet gaan helpen in deze oorlog van terreur.” Jammerde Terry die met zijn handen door zijn kapsel haalde –van de halve maan die er nog van over was.