OS5 || Zayn Malik voor OHMYHARRY

Kom even snel. Kom even snel. Bekijk het toch! Chagrijnig stap ik het grote appartementen gebouw in. De hal is al luxer dan ons huis. Ik zucht diep en loop richting de liften. Ik wilde hier niet zijn. Mijn vader wilde me zien maar ik niet. Hij was al jaren geleden gescheiden van mijn moeder en hij had nooit veel interesse voor ons gehad, hij was rijk. Zijn zaken liepen goed. En nu had hij opeens wel tijd voor me. Ik voeg me bij de mensen die bij de lift staan en wacht ongeduldig tot die eindelijk beneden komt. Ik druk aarzelend op het knopje van de bovenste verdieping en leun tegen de achterwand van de lift terwijl die in beweging komt. Ik kijk naar mijn voeten terwijl de lift geregeld stopt om mensen in en uit de lift te laten. Ik laat mijn vingers langs de rand van mijn rokje glijden. De zachte stof voelt koel aan onder mijn klamme vingers. Ik wist niet waarom hij me wilde zien, ik zag hem vrijwel nooit. Ik werp een blik op de lampjes die aan geven op welke verdieping we zijn en zie dat de lift nog drie verdiepingen hoger moest. Ik kijk rond en zie dat er alleen nog een jongen in de lift staat. Hij heeft de capuchon van zijn trui over zijn hoofd getrokken. Verder draagt hij een leren jack en een laag hangende spijkerbroek. Ik kijk weer naar de grond en de lift komt met een schok tot stilstand. Het is even doodstil en dan beginnen de lampen te knipperen.

Ik kijk verward op en mijn ogen ontmoeten voor een enkele seconde die van de jongen. Dan stapt hij naar de deur toe en drukt op het knopje om die te openen. Er gebeurt niets en de lampen beginnen weer te flikkeren. Uiteindelijk blijven ze uit. ‘Fuck’ stamel ik geschrokken. Het is stikdonker, ik zie helemaal niets. Ik hoor de zachte ademhaling van de jongen wel, maar kan niet plaatsen waar hij precies is. ‘Ik denk dat er een storing is’ mompelt hij en ik snuif. ‘Dat had ik ook al door ja!’ ik schrik van mezelf. Dat was wel heel kortaf. ‘Sorry’ mompel ik er zacht achteraan. ‘Geeft niet’ hoor ik terug. ‘Wat doen we nu?’ vraag ik aarzelend en hij lacht zachtjes. ‘Wachten denk ik. Normaal bel je de hulplijn, maar zo te zien doet dat het ook niet en mobieltjes werken hier niet’ ik kreun en laat me zachtjes langs de wand naar beneden glijden. Ik plof het laatste stukje en kom zo op de grond terecht. Op dat moment begint de lift te kraken en ik houd geschrokken mijn adem in. Als hij begint te vallen schiet mijn mond automatisch open om te gillen. Terwijl mijn lig de kleine ruimte volgt schieten we 5 verdiepingen naar beneden. Daar komen we opeens met een ruk tot stil stand en ik voel hoe hij over me heen knalt. Hij kreunt van pijn en ik slik. ‘Gaat het?’ fluister ik terwijl ik voorzichtig naast me tast. Ik voel zijn borstkast en trek mijn hand weer terug. ‘Ja… geloof het wel’ mompelt hij en hij verschuift iets. ‘Stil zitten, alsjeblieft’ piep ik angstig. Mijn keel doet pijn van het gillen en ik ben doodsbang dat we verder vallen. Maar dat we dan op de grond belanden.

Het is lang stil. De tijd tikt weg en de angst raast door mijn lichaam. ‘Ik ben Annemarije’ zeg ik opeens. Ik werd gek van deze stilte. ‘Ik ben Zayn’ antwoord hij vrijwel meteen. ‘Zayn…’ herhaal ik langzaam, waar ken ik die naam van? Ik kwam er niet op dus besluit maar een andere vraag te stellen. ‘Wat doe je hier?’ vraag ik nieuwsgierig en hij grinnikt kort. ‘Ik woon hier’ mijn mond valt open van verbazing. De jongen had er uit gezien als iemand van een jaar of 19. Hoe betaalde hij dit? ‘Serieus? Hoe betaal je dit?’ grinnik ik ongemakkelijk. ‘Ik zing’ meld hij alleen en ik rol met mijn ogen -wat hij natuurlijk niet kan zien- ‘jeetje’ mompel ik. ‘Wat doe jij hier dan?’ vraagt hij en ik zucht diep. ‘Ik moest naar mijn vader’ mompel ik zachtjes. ‘Die gaat straks zeker helemaal door het lint’ mompel ik. ‘Hoezo?’ zegt hij verbaast. ‘Je zit vast in een lift. Alsof je dat gepland had’ ik lach zachtjes. ‘Nee dat weet ik, maar waarschijnlijk verwijt hij me dan dat ik niet de trap hem genomen. Moet hij maar niet zo hoog gaan wonen hoor’ Zayn lacht weer en ik glimlach. Hij had een fijne lach om naar te luisteren.

Er was weer een half uur voorbij gegaan, denk ik. Ik wist het niet precies. Zayn bleek een hele aardige jongen te zijn die vlot kon praten en gemakkelijk van het ene op het andere onderwerp over sprong. ‘Dus. Heb je me net gezien?’ vraagt hij en ik lach zacht. ‘Een beetje. Maar je had je capuchon op dus ik kon je gezicht niet zien’ hij grinnikt en ik kijk naar de plek waar hij zou moeten zitten. ‘Heb je mij gezien?’ het is even stil. ‘Ja’ zegt hij uiteindelijk. Ik brand van nieuwsgierigheid maar durf verder niks te vragen. ‘Bruin haar, blauwe ogen, wit shirt en een blauw truitje’ somt hij op en ik schiet in de lach. ‘Blond haar, bruine ogen, zwart rokje en rood truitje’ vertel ik en hij lacht. ‘Weet ik, ik was gewoon nieuwsgierig naar wat je zou zeggen’ ik ben even stil en schiet dan weer in de lach. ‘Je bent een rare Zayn’ grinnik ik. ‘Dankje, dat is een nieuwe, die heb ik nog nooit gehoord’ meld hij sarcastisch en ik grijns.

‘Hoe lang zou het nog duren?’ vraag ik en hij zucht. ‘Weet ik niet’ ik knik alleen. ‘Wil je van me af?’ vraagt hij en ik lach zachtjes. ‘Jep’ hij maakt een zacht huil geluidje en ik tast even naar zijn schouder. Ik wrijf er quasi-troostend overheen en hij grinnikt. ‘Arme jongen toch’ grijns ik zacht. ‘Eigenlijk wel oneerlijk he? Jij weet wel hoe ik er uit zie, en ik niet hoe jij er uit zie’ mompel ik en hij slaat opeens zijn armen om me heen. ‘Arm meisje toch’ zegt hij en ik grinnik. ‘Wat denk je? Zouden ze wel aan het zoeken zijn?’ vraag ik aarzelend en ik voel opeens zijn zachte lippen op mijn voorhoofd. ‘Ik beloof dat ik je hier levend uit haal’ mompelt hij en ik slik. ‘Beloof geen dingen die je niet kunt beloven’ mompel ik voorzichtig en hij trekt me nog dichter naar zicht toe. ‘Pas op’ piep ik als hij me op schoot trekt en ik houd van schrik mijn adem in. Straks vielen we weer. ‘Luister’ zijn handen glijden langs mijn hals tot ze mijn gezicht voelen en hij laat ze langs mijn kaken liggen. ‘Ik beloof het. Oke? Vertrouw me maar’ ik slik moeilijk. ‘O-ke’ stamel ik aarzelend. Opeens lijkt hij dichterbij te komen, ik voel zijn warme adem over mijn gezicht glijden en mijn ogen verwijdden iets. Even is het doodstil in de lift. Dan drukt hij zijn lippen zacht op die van mij. Ik schrik en verstijf. Hij trekt zich voorzichtig weer terug. ‘Sorry’ mompelt hij en hij wil me van zijn schoot af trekken. Ik tast snel naar zijn gezicht en druk mijn lippen op die van hem. ‘Zeg geen sorry’ mompel ik dan. Hij legt zijn handen op mijn heupen en kust me weer zacht.