Hoofdstuk 8

'Zo, dus je bent een zwartrijder, of ben je je kaartje soms echt kwijt?' De man tegenover keek me met samengeknepen ogen aan, en ik had zo het idee dat ik maar beter niet kon liegen.
'Eh, nou, de trein is best wel duur...' Ik beet op mijn lip en wenste dat ik niet zo rood zou zijn als ik me voelde. De man lachte echter alleen maar.
'Ik ben Joël.' Zei hij. Ik schudde aarzelend zijn uitgestoken hand.
'Conor.'
'Ah, je bent Iers?' Ik zuchtte, quasi geïrriteerd. Dat was de minst originele vraag die hij me had kunnen stellen, het kwam zelde voor dat iemand me iets anders dan dat vroeg wanneer ik mijn naam zei.
'Ja. Door mijn naam of m'n accent?' Joël lachte opnieuw.
'Door je accent, je naam was een bevestiging van mijn vermoeden.' Hij was even stil.
'Ik kom uit Frankrijk.' Voegde hij er toen met een knipoog aan toe.
'Wat doe je dan hier? En waarom had je twee treinkaartjes bij je?' Vroeg ik. Joël staarde even peinzend voor zich uit.
'Ik heb hier gestudeerd.' Zei hij uiteindelijk.
'Na al die tijd op school, wilde ik iets van de wereld zien. Samen met mijn vriendin zou ik een reis door Engeland maken, we zouden zomaar kaartjes kopen, en zien waar het spoor ons brengen zou. We waren allebei vol van het idee, en konden tijden lang over niets anders praten. Maar op gegeven moment werd ze stiller, ze ontweek me, negeerde me soms zelfs. Ik had de eerste twee kaartjes al gekocht, toen ze me vertelde dat ze een ander had.'
'O.' Was het enige wat er uit mijn mond kwam. 'Dat, dat is echt erg voor je.' Joël grijnsde.
'Geen ervaring met meisje?' vroeg hij plagend. Ik grijnsde ook, maar gaf geen antwoord op de vraag. 'Wat doe jij hier eigenlijk?' vroeg hij toen.