026

Liam James Payne

Een piepend geluid vult mijn gehoorgangen, maar niet hard genoeg om me te laten ontwaken. Het geluid blijft maar aanhouden en tenslotte pakt mijn hand mijn telefoon. Mijn ogen scannen het schermpje en zien dat Sarah belt. Mijn wenkbrauwen trekken samen en ik breng de telefoon naar mijn oorschelp. ‘Sarah, waarom bel je nog zo laat?’ Mijn stem klinkt slaperig. Sarah vertelt me haastig dat ik haar niet mag onderbreken. De toon van haar stem bevalt me niet en ik begin me zorgen te maken. Een instemmend geluidje verlaat mijn keel en Sarah begint te praten. Ze vertelt dat ze me twee hele weken niet kan zien en ook niet met me kan praten. Ook vertelt ze dat ze problemen heeft met haar moeder en dat ze het later wel uitlegt. Op het moment dat ik wil antwoorden drukt ze me weg. De lange pieptoon vult mijn gehoorgang. Verbaasd laat ik mijn hand zakken en staar naar het schermpje. De manier waarop ze het vertelde en me zo weg drukte bevalt me niet. Een bezorgd gevoel neemt mijn lichaam over, terwijl ik lig te piekeren wat er aan de hand kan zijn. Mijn ogen staren in het duister, richting mijn plafon. De hele nacht vraag ik me af wat er aan de hand is en of ik er iets aan kan doen. Langzaam neemt de daggeraad het over van het duister en kan ik de omtrekken van mijn spullen vaag zien. Een vermoeide zucht rolt over mijn lippen en voor even sluit ik mijn ogen. Om ze vervolgens vijf minuten later weer te openen. De rode cijfertjes van mijn klok geven aan dat het half zeven is. Slapen kan ik toch niet meer en zuchtend sta ik op. Zo stil mogelijk loop ik naar beneden en blijf in de hal even staan, om naar mijn spiegelbeeld te kijken. Vermoeide bruine ogen kijken me aan. De jongen in de spiegel heeft grote wallen onder zijn ogen en kijkt bezorgd. Zijn haar zit verschrikkelijk door de war en piekt alle kanten op. Ik hou mijn hoofd scheef en de jongen in de spiegel doet het ook. Een zucht rolt over mijn lippen en ik vervolg mijn weg naar de kamer. Moe laat ik me op de bank vallen en sluit mijn ogen. Verschillende beelden schieten voorbij en maken mijn bezorgdheid alleen maar groter. Ondanks dat ik de hele nacht niet heb geslapen, kan ik niet in slaap vallen. Ik open mijn ogen en staar naar het zwarte beeldscherm van de tv. ‘Wat doe jij hier zo vroeg?’ Klinkt mijn vaders stem verassend dichtbij. Ik had hem helemaal niet aan horen komen en schrik me dan ook een ongeluk. Mijn hart bonkt in mijn borstkas als ik hem aan kijk. ‘Ik kon niet slapen.’ Is mijn antwoord. Mijn vader gaat naast me zitten en trekt me in een knuffel. Mijn hoofd rust tegen zijn schouder. Hij wrijft met zijn hand over mijn rug en ik voel de slaap langzaam bezit van me nemen. Mijn oogleden worden steeds zwaarder en zakken dicht. Telkens weer probeer ik ze open te houden en wakker te blijven. Op een gegeven moment geef ik toe aan de slaap en wordt in een diep zwart gat gezogen.