Hoofdstuk 3

'Melodie doe open, ik ben het maar..' Melodie beet zacht op haar lip maar gaf geen kik. Ze wist dat Sebastiaan er niks aan doen. Sebastiaan was altijd goed voor haar geweest. Hij was al vijftien jaar de butler. Melodie veegde de tranen van haar wangen en pakte de kaffer die op haar bed lag op. Ze liep naar het raam en keek naar buiten. Ze slikte even. Als ze deze sprong niet zou overleven was dat niet eens zo heel erg. Wat had ze te verliezen, haar elven was toch niks waard. Hier niet tenminste, zolang ze niet naar buiten mocht van haar vader zou ze sterven van verdriet.. Melodie sloot haar ogen en slaakte een diepe zucht waarna ze zacht zei: 'Sorry Sebastiaan, ik moet dit doen..' nog voor ze uitgesproken was kraakte de deur en stond Sebastiaan in de deur opening. Nog voor Melodie kon handelen had hij haar vast gepakt en keek haar doordringend aan. Hij keek naar de koffer die Melodie stevig in haar hand geklemd hield. Hij verstevigde zijn greep en keek Melodie bang aan. 'Wat was je van plan?' Melodie zei niks. Wilde wel, maar kon niet. Ze kon hem geen pijn doen. Sebastiaan verslapte zijn greep iets aan schudde zijn hoofd. Melodie wist waar hij nu aan dacht. Sebastiaan was vijf jaar geleden zijn dochter verloren omdat die uit een raam was gesprongen en was overleden. En zijn dochter was exact dat van plan geweest wat Melodie nu ook wilde doen. Sebastiaan liep naar het raam en twijfelde even. Als hij hem dicht zou doen dan zou meteen het hele huis weten dat er iets aan de hand was. Het gebeurde maar zo zelden dat hij dicht werd gedaan.. Melodie schudde angstig haar hoofd terwijl ze met haar hand naar haar wang ging. Ze wist dat het onzichtbaar was. Dat Sebastiaan dacht dat het van een of andere struik kwam die langs haar wang af was gegaan. Sebastiaan liep naar haar toe en keek haar bezorgd aan. 'Waarom? Waarom Melodie?' Melodie wende haar blik af en ze merkte dat er een traan over haar wang heen liep. 'Ik..' verder kwam ze niet, haar vader, de hertog, kwam de kamer in stormen. Sebastiaan stond meteen op en knikte naar de hertog. Melodie's vader keek haar boos en doordringend aan en Melodie kneep haar ogen dicht terwijl ze hard op haar lip beet. 'Wat is hier aan de hand?' bulderde hij. Sebastiaan ging voor Melodie staan en schudde zijn hoofd. 'Niks mijn heer. Ik was gewoon even met mevrouw aan het praten.' Melodie was als de dood dat haar vader Sebastiaan aan de kant zou schuiven en haar te grazen zou nemen. Vreemd genoeg voelde ze niet echt direct angst. Was ze eraan gewend? De hertog keek even vluchtig naar zijn dochter en draaide toen om. Sebastiaan deed de deur dicht en keek Melodie vragend aan. 'Wat is er tussen jullie aan de hand?' Melodie zuchtte en vertelde Sebastiaan het verhaal. Ze vertelde dat hij haar had geslagen en wat ze van plan was. Ze vertelde dat zij niet de enige was, dat er meer waren die het wilde gaan doen. Weg van huis en opnieuw beginnen, ook al wist geen van hen hoe gevaarlijk dat kon worden. Sebastiaan luisterde aandachtig mee en knikte uiteindelijk. 'Ik snap je.. Maar ik laat je niet gaan!' Melodie begreep het wel. Sebastiaan voelde zich verantwoordelijk voor haar. 'Ik snap het..' Sebastiaan knikte en draaide zich om. Zodra hij op een grotere afstand stond keek Melodie naar de koffer. Ze stond geruisloos op en graaide de koffer van de grond. Ze liep naar het raam en keek naar Sebastiaan die nog steeds met zijn rug naar haar toe stond. Ze slikte en zei zacht: 'Maar ik moet wel gaan.' Sebastiaan draaide zich om en net op dat moment sprong Melodie...