Why do you look so happy?

Romeo trok aan mijn mouw en ik liep gewillg met hem mee. Ik was gewoonweg niet instaat me te verzetten. 'Ja! Loop maar weg! Straks loop je mascara nog uit!' 'Ze willen vast alleen zijn als ze elkaar af lebberen!
ze riepen nog een paar van die beledigingen maar die hoorde ik niet meer. Terwijl we het park uit liepen begon Romeo over Raven en zijn bende te morren maar ik hoorde er haast niks van. Alleen een paar woorden ving ik op de rest vervaagde.
'Hoe durven ze' 'Hoe irritant' 'Idioten' 'Eikels'
Meer drong er niet echt tot me door. Opeens kreeg ik een klap tegen mijn achterhoofd en ik werd uit de z(w)evende hemel gehaald. 'Hallo! Hoor je me wel?' vroeg Romeo. 'ja ja' zei ik snel. 'Waarom lijk je zo...vrolijk?' vroeg hij onbegrijpend. 'Is dat dan zo?' vroeg ik doodserieus. Romeo knikte. 'Ah, ik voel me gewoon wat...zweverig' zei ik vaag. Hij keek me aan alsof ik een slag van de molen had gekregen. 'Wat?' vroeg ik vrolijk. 'Niks hoor, je bent gewoon wat anders' antwoordde hij. Ik haalde mijn schouders op en liep doodgewoon verder. Romeo liep nog altijd een beetje wantrouwing achter me aan.
Dit keer kwamen we eerst aan bij Romeo's huis. 'Zie je morgen!' riep ik vrolijk terwijl ik naar hem zwaaide vannaf de overkant van de straat. Hij zwaaide terug. Vrolijk en nog steeds zwevrerig liep ik zelf ook naar huis. Toen ik binnen kwam liet ik me met een gelukzalige zucht op de zetel vallen.