~Hoofdstuk 13~

Wat mij betreft zouden we de rest van de dag zo kunnen blijven zitten, maar het lijkt erop dat de goden mij niet mogen. We zitten nog steeds op Jason's bed, mijn hoofd op zijn schouder. Hij streelt me liefkozend door mijn haren, als we buiten trompetgeschal horen. Ik schrik en spring overeind. Ik wil naar de deur rennen, het hele kasteel door, naar Marcus, maar Jason pakt me bij mijn pols. 'Niet doen, blijf maar hier. Ik denk dat je dat liever niet wilt zien.' Hij laat me los en ik weet dat hij gelijk heeft. Ik loop naar het raam en zie dat er een hele menigte op het binnenplein staat. Allemaal zijn ze gekomen om Marcus op de stapel te zien branden, dat vinden ze blijkbaar leuk. Lachende mensen staan om de brandstapel heen, met hun gezicht naar een balkon. In het midden van de brandstapel is een plateau, waar Marcus straks op komt te staan. Jason komt bij me staan en slaat zijn armen om mij heen. Ik ben zo blij dat hij er is, ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten. Het is echt fijn om te weten dat iemand er voor je is, om je te troosten. We staren uit het raam, als Uther op het balkon verschijnt. Het wordt opeens doodstil op het plein. 'Inwoners van Camelot,' begint hij, 'Wij zijn hier allen bijeengekomen, om een tovenaar te zien branden.' Ik huiver bij die woorden, maar de menigte begint te juichen. Ik snap het gewoon niet dat ze het zo leuk vinden, wat een verschrikkelijke mensen! Uther maant de mensen tot stilte en gaat verder. 'De tovenaar liep gisteren het kasteel binnen, met als doel mij te vermoorden. Onderweg heeft hij vele van onze goede ridders gedood. Tegen zijn duivelse krachten konden zij niet op. Uiteindelijk hebben onze beste ridders hem weten te pakken. Voor zijn daden zal hij gestraft worden. Zoals iedereen die de duivelse kracht der magie gebruik, zal hij branden. Laat de gevangene komen!' De menigte wordt uitzinnig als Marcus onder leiding van vier ridders de binnenplaats op loopt. Zelfs vanuit het raam kan ik zien dat hij is mishandelt. Overal heeft hij striemen en blauwe plekken. Ook is die rare gloed uit zijn ogen verdwenen. Hij weet wat hij heeft gedaan en dat het totaal geen nut had, hij is verslagen. Als ik hem zo zie wil ik gewoon iets doen. Er moet toch iets zijn waarmee ik hem van zijn ondergang kan redden! Maar dat kan ik niet, ik weet dat en Marcus weet dat. 'Kom, ga maar bij het raam weg, dat hoef je niet te zien.' Nee, ik moet het zien. Hij is als een vader voor mij, ik kan hem nog niet loslaten. 'Nee, het is goed Jason, ik kan het wel aan.' Het lijkt uren te duren voordat Marcus op het plateau staat, maar wanneer hij er staat, lijk alles zo snel te gaan. De beul pakt een brandende fakkel en zwaait ermee door de lucht. Het publiek vindt het geweldig. Dan kijkt Marcus mijn kant op. Hij geeft me een knikje, daarmee wil hij laten zien dat het zo goed is. De beul loopt naar de stapel en steekt het in brand. Marcus geeft geen kik, hij blijft daar maar gewoon staan. Als hij in de brand staat gaat er een knop bij mij om. Je zou denken dat ik ga huilen, huilen en nog eens huilen, maar in plaats daarvan denk ik opeens heel helder. 'Permaceba Volos Blaka.' Nadat Marcus zijn laatste adem heeft uitgeblazen, schalt er een luide stem over het kasteel. 'Uther, jij onnozele sukkel, jij vernietigd je vrienden. Je bent zo blind dat je dat niet eens kunt zien. Magie is jouw vijand niet, de tovenaars die dat voor slechte doelen gebruiken wel. Maar door iedereen die ook maar iets met magie te maken zou kunnen hebben op de brandstapel te gooien, maak jij van de tovenaars die jou willen beschermen en helpen tot je vijanden. Dacht jij dat Marcus niet had kunnen ontsnappen en jou doden als hij had gewild? Tuurlijk had hij dat! Maar hij wist dat als hij dat deed, hij een oorlog tussen mensen en tovenaars ontketend. Als er niet gauw iets verandert, zal dat nog gebeuren ook! Is dat wat je wilt? Al je mensen afslachten? Denk na voordat je een conclusie trekt, Uther. Dit is nog niet afgelopen!'