025

Sarahjeanne Wilder

Een brede grijns speelt om mijn lippen, terwijl mijn benen me naar huis dragen. Mijn lippen tintelen nog na van onze kus. Liam’ s aanrakingen branden nog steeds op mijn huid. Op dit moment voel ik me het gelukkigste meisje op deze plek. De brede grijns op mijn gelaat verdwijnt al snel, als mijn huis in het zicht komt. Het gelukkige gevoel van zonet is helemaal verdwenen en maakt plaats voor een deprimerend gevoel. Mijn grootste geheim, waar Liam niets van af weet. Met lood in mijn schoenen open ik de voordeur. Mijn jas hang ik zo snel en zachtjes mogelijk op en mijn schoenen belanden net zo zacht onder de kapstok. Op de tippen van mijn tenen loop ik naar boven, maar als ik halverwege de trap ben hoor ik mijn moeder schreeuwen. ‘Sarahjeanne! Kom eens hier.’ Haar stem beloofd niet veel goeds en met tegenzin loop terug naar beneden. Ik had gehoopt dat ze al zou slapen, maar helaas heeft ze me opgewacht. Mijn benen voelen zwaar aan als ze me naar de keuken brengen. ‘Waar ben je geweest! Ik had je nodig.’ Woedend kijkt mijn moeder me aan. Een vlaag van angst schiet door mijn lichaam als ik haar vuurspuwende ogen zie. ‘Ik ben buiten geweest.’ Mijn stem klinkt zacht van angst. Mijn ogen kijken naar de vloertegels die heel interessant zijn. ‘Wat moet jij zo lang buiten? Of heb je je vriendje op gezocht.’ Haar stem heeft een spottende ondertoon. Even krimp ik in elkaar en richt mijn blik recht in haar ogen. ‘Al zou ik mijn vriendje op hebben gezocht, wat dan nog? Je kan me niks maken.’ Mijn stem klinkt een stuk krachtiger en zelfverzekerder. Ondanks dat mijn stem niet zacht meer is, deinst mijn moeder niet terug. ‘Ik had je vanavond nodig, maar mevrouw hier moest weer zo nodig weg. Je hebt twee hele weken huisarrest en geen enkel contact met Liam.’ Ze grijnst kwaadaardig en duwt me ruw aan de kant, als ze naar haar slaapkamer beent. Ik laat me tegen de deurpost naar beneden zakken, terwijl tranen zich ophopen. “Hoe kon ze dit doen?! Ze weet dat dit het ergste is, wat ze me kan aandoen. Liam zal er niks van begrijpen, dat hij twee weken niets van me hoort.” Mijn gedachten verzinnen de ergste scenario’s, als ik Liam weer zou zien na twee weken. Opeens heb ik een geweldig idee. Ik spring op en pak de telefoon, een mobieltje heb ik niet omdat mijn moeder me dat nooit gunde. Met trillende vingers toets ik Liam zijn nummer in en wacht tot hij opneemt. Vier keer, vijf keer, eindelijk na de zevende keer neemt hij op. ‘Sarah, waarom bel je nog zo laat?’ Zijn stem klinkt slaperig. Ik kijk snel op de klok en zie dat het inmiddels één uur is. ‘Ik moet je wat vertellen, maar ik heb weinig tijd. Dus onderbreek me alsjeblieft niet.’ Mijn woorden klinken gehaast als ik ze uitspreek. Na een instemmend geluidje van de jongen aan de andere kant van de lijn, begin ik te praten. ‘Ik kan je twee hele weken niet zien en ook niet bellen. Ik heb problemen met mijn moeder, maar ik leg het je later wel uit. Ik hoop dat je het begrijpt.’ Er klinkt een vleugje wanhoop door mijn stem. Op het moment dat Liam wil antwoorden gaat het licht aan. ‘Wat doe je met die telefoon?’ Mijn moeders stem klinkt bars in mijn oren. Snel druk ik Liam weg en kijk haar aan. ‘Niets, gewoon.’ ‘Gewoon? Je pakt gewoon de telefoon? Ik heb je wel horen praten met hem. Ondankbaar kind. Je zal ook eens luisteren als ik je iets opdraag!’ De woorden van mijn moeder bezorgen me steken in mijn hart. Ik wou dat ik bij Liam was, veilig in zijn armen. Mijn gedachten worden bruut onderbroken door een brandende pijn. Vol van verbazing kijk ik mijn moeder aan, die met een opgeheven hand tegenover me staat. Mijn vingers glijden trillend over mijn wang en ik kom tot het besef dat ze me geslagen heeft. Met tranen in mijn ogen ren ik langs haar heen naar mijn slaapkamer. Tranen lopen over mijn wangen als ik op mijn bed neerval. Mijn kussen smoort mijn snikken en huilend val ik in slaap.

Fuck, my life!