Hoofdstuk 2

'Melodie!' Melodie schrok wakker en keek naar de vrouw die voor haar stond. 'Wat heb je vandaag toch? Normaal ben je zo fanatiek.' Melodie schudde haar hoofd en rekte zich uit. Dit was al de tweede keer dat ze vandaag in slaap gevallen was. 'Sorry, ik ben gewoon moe.' de vrouw liep weg terwijl ze haar hoofd schudde. Melodie was eraan gewend. Alles ging altijd fout. Ze mocht dan wel de dochter van de hertog zijn, ze was wel altijd het meisje dat in slaap viel. Ze zuchtte. Normaal gesproken hield ze van de geschiedenis lessen maar nu was het.. Anders. Ze was er niet bij. Alles leek wel verkeerd te gaan de laatste dagen. Melodie stond op en liep het kamertje uit. Buiten stond een jongen met zijn armen over elkaar heen. 'Wat doe jij hier? Je mag hier niet komen.' de jongen grijnsde en Melodie rilde. Ze had een hekel aan dit.. Kind. 'O, en waarom dan?' Melodie liep zonder erop te reageren door naar de eetzaal. Ze sloeg een hoek om en botste bijna tegen haar vader. Die moest ze net hebben. Zonder dat de jongen het doorhad liep hij de hoek om en meteen schrok hij zich kapot. 'Vader, Lars zit me weer is te stalken.' ze draaide zich naar Lars toe en keek verdrietig. Haar vader keek boos en riep hard in hun oor: 'Lars! Je weet dat dat verboden is!' Lars sloeg zijn ogen neer en knikte. 'Sorry hertog.' de hertog stuurde Lars we. Melodie kon het niet laten nog even haar tong uit te steken naar de arme jongen. Ze kende hem al bijna haar hele leven maar walg van hem. Melodie liep verder. Ze kon het niet laten ondertussen te neuriën. Het ging al snel over tot zacht gezang:

Though I walk through
warm sands in Africa
winds will grow soon
to storms in Africa.

How far to go
I cannot say.
How many more
will journey this way?

Dark skies fall on
black earth and ivory.
Far from your sun
clouds now close over me.

How far to go
I cannot say.
How many more
will journey this way?

Storms have come!
rains wash the earth away
Dark skies fall down
into another day.
Rains have now come
from storms in Africa
Time will go on
through Storms in Africa

Zodra ze buiten kwam zongen de meeste vogels vrolijk met haar mee. Melodie maakte snelle pirouetten en luisterde naar de muziek die de vogels nu op hun beurt maakte. Ze genoot er intens van. Ze hield van de natuur en alles wat er in leefde. 'Melodie!" het meisje stopte. Waarom moest haar pret altijd verstoord worden? Ze wist precies wat ze nu kon verwachten. 'Melodie!' Melodie liep naar de plek toe waar het vandaan kwam. Haar witte haar slingerde als gras op een zacht zomer briesje, haar lichtblauwe ogen stonden verdrietig en alle lol die ze net had gehad was verdwenen: 'Ja vader?' de man keek haar boos en doordringend aan: 'Je weet dat je niet naar buiten mag!' Melodie wilde net iets zeggen toen een harde klap in haar gezicht neer kwam. Ze keek haar vader boos en bang aan. Sloeg hij haar net echt? Had hij zin eigen dochter geslagen. Ze ging met haar hand naar haar wang en voelde dat die gloeiend heet was. Ze schudde van ongeloof haar hoofd terwijl haar vader haar arm pakte en naar binnen sleurde: 'En nu blijf je binnen!' Melodie rende naar haar kamer en gooide de deur met een klap dicht. Dit zou binnen kort allemaal veranderen!