Een dag zonder de roedel.

''Stomme Sky! Was ik mijn ouders maar nooit kwijtgeraakt, dan was zoiets niet gebeurd''
Snikkend liep ze naar een meer.
Meestal stelden meren haar gerust.
Ze keek naar haar spiegelbeeld in het meer.
Een traan rolde over haar wang en viel recht in het midden van haar spiegelbeeld, verpest.
Haar zicht werd wazig van de tranen.
De sneeuw lag er nog steeds, en Foxy werd daar niet vrolijk van.
Vroeger was ze dol op de sneeuw, tot haar ouders...
Ze plofte neer in de sneeuw en begon te huilen.
Haar zoute tranen zorgden ervoor dat de sneeuw smolt.
Een klein plantje kwam vanonder de sneeuwlaag tevoorschijn.
Dat bracht haar op een idee.
''Ik moet gewoon opnieuw beginnen, alles achter me laten''
Zo begon Foxy haar nieuwe leven als weer een echte vos.
Ze miste de roedel vreselijk, maar dat werd al gauw minder.
Tot ze ging jagen...
De enige dieren waarvan ze ooit had leren jagen, waren de wolven.
Ze joeg achter een jonge eland aan, zoals eerst, haalde hem neer en at hem op.
Het smaakte niet zo lekker meer als vroeger.
Ze moest weer als een echte vos leren leven, niet als een eenzame wolf.
Al snel werd het haar teveel, ze wist het gewoon niet meer.
Moest ze als een vos proberen te leven?
Als een eenzame wolf?
Of terug naar de roedel en misschien wel vermoord worden door Sky?
Ze wist het niet meer.
Tot ze een vos/wolfachtige schim in de verte zag.