Untill I found you ||118|| Amynthas

Tom schud langzaam zijn hoofd en zuchtend sta ik op. Ik wil weglopen maar Tom pakt zacht mijn pols vast en staat dan zelf ook op zodat hij tegenover me staat. Hij is twee koppen groter dan ik. 'Waarom wil je alles ineens zo snel?' zijn stem is verwijtend maar toch ook wel een beetje schor. Alsof hij zelf ook moet huilen. 'Het is niet ineens, ik wist het al langer. Nu ik Levi heb, nu ik alleen voor Levi moet zorgen zonder mijn moeder merk ik pas hoe blij het me maakt om voor een kind te zorgen. Al is het mijn broertje, ik zorg voor hem. Het gevoel dat iemand mijn zorg nodig heeft doet me goed, iemand die op me wacht tot ik eraan kom om voor diegene te zorgen' zeg ik en ruk mijn pols los uit de zijne en loop zonder wat te zeggen naar beneden waar de rest ook zit en laat me neerploffen op de bank naast Bill zodat Tom niet naast me kan zitten. Ik heb even geen behoefte aan hem, hij ziet niet in hoe graag ik dit wil. Emily en Senna kijken me onderzoekend aan maar ik negeer hun blikken en doe alsof ik geinterresseerd naar het beeldscherm van de tv kijk. Niet veel later hoor ik Tom ook naar beneden komen maar ik negeer zijn blikken en sla mijn armen rond bij benen die ik opgetrokken heb. Ik voel Bill zijn ogen op me branden en hevig probeer ik de tranen binnen te houden.

Na een uurtje gaan Senna, Georg en Gustav weg en Bill en Emily zijn boven een film aan het kijken. Tom komt zwijgend naast me zitten en als vanzelfsprekend sta ik op en loop naar de keuken toe waar ik een glas water voor mezelf inschenk en hem in een teug opdrink. Ik loop weer terug naar de woonkamer waar ik een aparte stoel neem en Tom kijkt me zuchtend aan. 'Amynthas praat' Zijn woorden dringen langzaam tot me door en kwaad kijk ik hem aan. Klaar voor een uitbrander.