Untill I found you ||117|| Tom

Tom

Met een zucht staar ik uit het raam. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ze overdondert me eigenlijk nogal. Ik weet zeker dat Amynthas een geweldige moeder zal zijn, maar ik... Ik ben straks veel weg, op tour en heb dan geen tijd voor een kind. Het kind zal trouwens ook geen leven hebben, tourbus uit, hotel in, hotel uit, tourbus in, tourbus uit, concertzaal in, tourbus in en ga maar door. Het zal niet normaal kunnen opgroeien met mij als vader. Ja, ik kan hem of haar natuurlijk alles kunnen geven wat hij of zij wilt, maar ik zal nooit een vaderfiguur kunnen zijn.

Ik zucht zacht en draai me weer om naar Amynthas. Triest kijkt ze naar het bed. Ik heb medelijden met haar. Zo te zien wilt ze echt heel graag. Ik snap het ook wel. Ze zorgt nu altijd voor Levi, maar voor je broertje zorgen is toch anders dan voor je eigen kind. Al behandelt ze Levi wel alsof het haar eigen kind is.
Ik ga weer naast haar liggen en druk een kus op haar slaap. 'Ik ben nog niet klaar voor een kind. Ik zal nooit een goede vader kunnen zijn voor hem of haar, dat wil ik niet. Ik wil niet zijn zoals mijn echte vader ooit was.' Amynthas streelt een vlechtje achter mijn oor. Haar aanraking doet me huiveren. 'Ik weet zeker dat je een goede vader zult zijn Tom. Zoals je mij en Levi behandelt, dat is als een vader. Ik weet zeker dat je een betere vader zult zijn dan die van jou. Je zult er alles aan doen om er voor je kind te zijn, net als je nu bij mij doet.'
Ik zucht zacht en schud mijn hoofd. Ik heb ook nog helemaal niet het gevoel dat ik klaar ben voor een kind. Amynthas is pas 18 en ik 21. We hebben nog een heel leven voor ons, waarom nu al alles zo haasten? Waarom niet eerst trouwen, een huisje voor ons twee zoeken en dán pas een kind? Over een jaar of vijf, misschien wel langer.