GM - 4

“Wat heb je met mijn zoon gedaan?”, schreeuwde de slager, met zijn mes op Paio gericht.
“Maar… maar…”, stamelde Paio, en hij keek hulpzoekend om zich heen. Iedereen keek hem kwaad aan, niemand leek het voor hem op te nemen. Amorcita, ‘de nieuwelinge’, kwam aan. Ze was enkele jaren geleden naar dit dorp verhuisd, na de dood van haar man.
“Wat is er aan de hand?”, vroeg ze.
“Rudolf is verdwenen, en hij hier heeft er iets mee te maken”, zei de slager woest.
“Hoe weet je dat?”, vroeg Amorcita dwingend. De dorpelingen vertelden dat de bakker hem die nacht had gezien. “Maar je hebt geen bewijzen dat hij echt iets met Rudolf gedaan heeft. Het is niet verboden om ’s nachts door het dorp te lopen.”
“Er is bewijs genoeg, kijk naar zijn mantel! Sluit hem op”, schreeuwde iemand in de menigte, het was Teuffel. Geschrokken draaide Amorcita zich om.
“Teuffel, hoe kun je zoiets zeggen, er is geen enkel bewijs dat hij schuldig is”, zei ze verontwaardigd, en staarde hem aan op een manier waar de omstanders rillingen van kregen. Teuffel leek het echter niet te deren. De dorpelingen begonnen ook te twijfelen. Groene mantels waren zeldzaam, maar om te zeggen dat alleen hij er een had… Uiteindelijk begonnen enkele dorpelingen te roepen dat ze Paio moesten laten gaan. De slager en zijn broer waren het er natuurlijk niet mee eens, maar uiteindelijk hadden ze geen keus, de overmacht was te groot. Paio rende meteen bang bij dat vleesmes vandaan.