OS4 || Louis Tomlinson voor Collapse part 1

‘Hee Harry! Ik wist niet dat je zou komen’ zeg ik verrast als ik de jongen voor mijn deur zie. Hij glimlacht voorzichtig en omhelst me kort. Hij stapt dan verder naar binnen en loopt zonder iets te zeggen de trap op. En beetje verward blijf ik staan en staar hem na. Dan schud ik mezelf wakker en sla de voordeur dicht. Ik loop de trap op en volg Harry mijn slaapkamer in. Ik kijk hem aan en schrik van zijn blik. ‘We kunnen niet verder zo Madelon’ zegt hij. Pats. Boem. Recht in mijn gezicht, geen gedraai er omheen. Het duurt lang tot het helemaal tot me door dringt. Ik hoor wat hij zegt maar het besef komt veel later.
‘Nee.. Nee Harry alsjeblieft’ fluister ik gebroken terwijl er tranen in mijn ogen gevormd worden. ‘Madelon, je weet dat het niet meer werkt’ zegt hij zacht en ik slik. ‘Het is lastig, maar we kunnen hier uit komen Harry’ fluister ik en hij schud meteen zijn hoofd. ‘Ik zie je momenteel meer als zusje Mad, dat is niet goed’ met elk woord dat hij uitspreekt met zijn prachtige stem breekt er een stukje van mijn hart af. Ik schud zacht met mijn hoofd en laat mijn hoofd voorover zakken. Ik staar naar de grond, vechtend tegen de tranen. Hij streelt een keer over mijn haar, drukt een kus op mijn kruin en verdwijnt dan weer. Hij laat me gebroken achter.

Het zachte kloppen op mijn deur lijkt me uit mijn trance te halen. Ik lag al een half uur op bed, mijn ogen waren open maar het leek allemaal zwart in mijn hoofd. ‘Binnen’ mompel ik en ik zie een bruin kapsel verschijnen. Meteen glimlach ik zwak. ‘Hey Lou’ fluister ik schor en hij komt snel naar me toe. Ik val in zijn armen en begin te snikken. Eindelijk komen de tranen. Ik hoor hem sussende geluiden maken en hij wiegt me zachtjes heen en weer. ‘Stil maar Madelon’ mompelt hij zachtjes. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt hij als ik iets gekalmeerd ben. ‘H-Harry’ stamel ik en hij zucht diep. ‘Het is uit’ piep ik en zijn ogen worden groter. ‘Echt? Jeetje Mad, kom hier’ zucht hij en hij trekt me weer dicht tegen zich aan. Mijn tranen druppen op zijn shirt en beschaamd laat ik hem los. ‘Sorry’ mompel ik terwijl ik mijn tranen ruw weg veeg. ‘Je hoeft geen sorry te zeggen, iedereen huilt om een gebroken hart’ zegt Louis wijs en ik glimlach even. ‘Je bent lief’ knik ik en hij grijnst. ‘Boobear staat altijd klaar voor een knuffel!’ ik lach zachtjes en kruip weer tegen hem aan.

Ik sleep me langzaam door de supermarkt, ik voelde me nog steeds een wrak. Ik was er kapot van, ik hield echt van Harry. En het ging een tijdje wat minder, dat wist ik ook wel. Maar we hadden er doorheen kunnen komen. Dat was echt gelukt. Tot hij weg liep… Ik had hem niet meer gesproken trouwens, dat vond ik ook niet nodig. Hij was duidelijk. Niall, Liam, Zayn en Louis sprak ik gelukkig nog wel heel veel. Ik was even bang geweest dat ik, nu ik niets meer met Harry had, de jongens ook kwijt zou zijn. Ik heb de spullen voor het avondeten inmiddels wel verzamelt en loop richting de kassa. Als ik in de rij sta te wachten valt mijn blik op een tijdschrift. Mijn hart slaat een slag over als ik zie wat er staat.

One Direction jongens zetten Harry Styles uit de band.

Mijn ogen worden groot en ik gooi het krantje snel in mijn karretje. Ik reken af en terwijl ik met de tassen naar buiten loop laat ik mijn ogen over de regels van het artikel glijden. Louis Tomlinson, Zayn Malik, Niall Horan en Liam Payne zetten Harry Styles uit hun band; One Direction. De jongen heeft het een paar dagen geleden uit gemaakt met Madelon, wie zijn vriendin was en de beste vriendin van de jongens. Nu is hij echter gespot met een tot nu toe onbekend meisje, maar het is duidelijk dat de jongens het meisje wel kennen. Louis Tomlinson geeft commentaar; ‘Harry heeft het flink verknalt, we zijn echt heel boos. Misschien dat we nu fans verliezen maar voor mij zijn vrienden op dit moment belangrijker, ik hoop dat mensen dit begrijpen!’ Geschokt laat ik het blad uit mijn handen vallen en ren naar het huis van de jongens. Ik bel hijgend aan en de deur gaat met een klik open. Ik sprint de twee trappen op en ram op de deur van Louis’ appartement. De deur wordt met een ruk open getrokken en ik kijk recht in Louis’ blauwe ogen. ‘Waarom?’ fluister ik en ik zie hoe zijn gezicht betrekt.

‘Heb je Lillian nog gesproken de laatste tijd?’ vraagt hij als we op de bank zitten en ik kijk hem verbaast aan. ‘Nee die is op vakantie’ zeg ik en hij schud zijn hoofd. ‘Nee dat is ze niet’ mompelt hij en ik schud verward mijn hoofd. ‘Ze is.. met Harry’ fluistert hij en ik spring overeind. Staar hem ongelovig aan. ‘Niet’ sis ik woedend en hij kijkt me schuldig aan. ‘Het spijt me Mad’ mompelt hij en ik begin woedend rondjes door het huis te lopen. ‘Het is niet zo! NOOIT’ gil ik wanhopig, al is er een klein stemmetje, diep in mijn hoofd die zeurt. Waarom zou Louis zo iets verzinnen? ‘Madelon, alsjeblieft, kom zitten’ zegt Louis zachtjes en ik gooi gefrustreerd en machteloos mijn armen in de lucht. ‘Verdomme Louis, het is mijn schuld!’ gil ik en hij springt geschrokken op. ‘Wat is jou schuld?’ stamelt hij. ‘Dit! Dat jullie uit elkaar zijn!’ gil ik en ik begin weer rondjes te lopen. Ik trap tegen de bank aan en bijt op mijn tong van de pijn. ‘Jeetje Madelon rustig’ Zayn’s stem haalt me even uit mijn gedachten en hij klemt me stevig in zijn armen. ‘Laat me los Zayn!’ sis ik en ik wil me los rukken uit zijn omhelzing. Opeens slaat ook Louis zijn armen om me heen, en nog twee mensen. Die ik na enige moeite herken als Liam en Niall. ‘We laten je pas los als je weer rustig bent’ verteld Zayn me en ik zucht geërgerd. ‘Ik wordt niet rustig! Dit is onzin! Belachelijk! Ronduit idioot!’ roep ik terwijl ik me nog steeds los probeer te maken. Dit is natuurlijk onmogelijk, zo groot was ik nou ook weer niet en de jongens waren allemaal een tikkie gespierder. Klein beetje maar, sarcasme.