12. -Daphne

Ik werd ’s ochtends veel te vroeg wakker. Het was nog maar half zeven… Ik draaide me om en keek naar Melanie. Ze brabbelde wat in haar slaap. Volgens mij ging het over One Direction, want het leek wel of ze ‘Harry Styles’ mompelde. Ik gniffelde. Ik pakte mijn telefoon van onder mijn kussen. Ik stak die altijd onder mijn kussen in mijn kussensloop, zodat ik die altijd binnen handbereik zou hebben. Ik ging op Twitter. Weer een nieuw bericht. Het was weer van Niall. Ik begon al te glimlachen nog voor ik het bericht had geopend. ‘Ok, can’t wait. Tot morgen en slaapwel! x Niall’ las ik. Mijn dag kon al niet meer stuk. Ik had ook een paar mentions. Er waren verschillende meisjes die hadden gezien dat Niall mij volgt op Twitter en ze zeiden hoe jaloers ze wel niet waren. Ik glimlachte bij het lezen van de tweets. “Wat ben je aan het doen?” hoorde ik Melanie mompelen. “Ik was Twitter even aan het checken. Ik heb je toch niet wakker gemaakt hoop ik?” Ze schudde haar hoofd. “Heeft Niall nog iets gestuurd?” “Ja, kijk maar,” zei ik met een glimlach terwijl ik mijn telefoon aan haar gaf. “Oeh, volgens mij vindt iemand jou leuk!” zei Melanie met een knipoog. “Kom op, zeg. Wat zou hij nu in mij kunnen zien? Ik maak nooit een kans!” zei ik verwonderd. “Je bent knap, lief, slim, je lacht veel, je hebt gevoel voor humor…” begon ze op te sommen. “Ja ja, stop maar!” zei ik al lachend. Ik keek op de klok, het was ondertussen al half acht. Ik stond op en begon mij aan te kleden. “Wat ga je doen?” vroeg Melanie. “Ik ga kijken of ze iets lekkers als ontbijt hebben. Heb je zin om mee te komen?” “Nee, ga maar. Ik wil nog even slapen,” zei ze, terwijl ze het deken over haar hoofd trok. Toen ik beneden aan het buffet aan kwam, wist ik niet wat ik zag. Zo veel eten! En geen gewoon eten, nee hoor… We zijn in Engeland, dus hebben we een Engels ontbijt. Ik pakte spek met eieren en ging aan een tafeltje zitten. Terwijl ik alles op at, keek ik rond. Er zat nog niet veel volk. Iedereen slaapt vast nog. Toen ik alles op had, ging ik terug naar mijn hotelkamer. Melanie sliep nog. Ik wou weten wat er zoal gebeurd was in de wereld. Ik nam een briefje en begon te noteren: ‘Ben even naar de krantenwinkel, ben zo terug. x Daphne.’ Ik legde het briefje boven op haar kleren, daar moest ze het wel vinden. Ik nam wat geld en vertrok. Toen ik buitenkwam, realiseerde ik me dat ik eigenlijk niet had opgelet of er een krantenwinkel in de buurt was… Ik was ook niet van plan om een uur rond te lopen, op zoek naar een krantenwinkel. Dus vroeg ik het maar aan de eerste persoon die ik tegen kwam. “Excuseer, weet u misschien waar ik hier ergens een krant kan kopen?” vroeg ik in mijn beste Engels. Het was een vriendelijke meneer, hij legde mij tot in detail uit waar de dichtstbijzijnde krantenwinkel was. Eenmaal in de krantenwinkel was ik niet meer van plan om een krant te kopen, ze zagen er allemaal zo saai uit. Dus besloot ik een paar tijdschriften te kopen. Toen ik terug in het hotel was, besloot ik nog even snel mijn Twitter te checken. Weer een nieuw bericht van Niall. ‘We komen rond elf uur langs, als dat goed is. x Niall.’ Ik keek op de klok. Het was al half elf! “Melanie?” riep ik door de kamer. Geen antwoord. Die was vast aan het ontbijten. Ik had nooit verwacht dat de jongens zo vroeg zouden komen. Ik dacht dat Zayn en Harry langslapers waren… Ik ging naar beneden, op zoek naar Melanie. Opeens zag ik Melanie zitten. Ik ging naar haar toe en fluisterde: “De jongens zijn al hier over een halfuur.” “Wat?!” riep ze uit. “Shht! Niet iedereen moet dat weten!” “Maar dat is zo vroeg,” ging ze fluisterend verder. Ik haalde mijn schouders op. Voor mij maakte het allemaal niets uit. “Ben je bijna klaar met eten? Dan kunnen we onze kamer nog snel even opruimen,” zei ik, terwijl ik dacht aan alle rommel die rondslingerde in onze kamer. “Ja, ik ben klaar. Ik krijg nu toch geen hap meer door mijn keel,” zei ze. We stonden op en gingen terug naar onze kamer. We hadden net alle rommel in onze koffers gepropt, toen we iemand hoorde kloppen op de deur. Melanie en ik keken elkaar aan. “I’m coming!” riep ik terwijl ik naar de deur toe liep. Langzaam deed ik de deur open. Ik keek in de ogen van de vijf knapste jongens die er bestaan. “Hi, mogen we binnenkomen?” vroeg Zayn met een glimlach. Ik kon geen woord zeggen. Ik was helemaal van slag. Het leek wel of ze er nog knapper uit zagen dan gisteren. Het enige wat ik kon doen was knikken. Ik ging opzij staan, en keek hoe de jongens een voor een binnen kwamen.