~Hoofdstuk 12~

'Goedemorgen! Wat kijk je sip?' Wat is hij toch lief. 'Ik heb niet zo goed geslapen, Sire.' 'Je hoeft niet steeds Sire te zeggen hoor,' antwoordt hij, 'we zijn allebei mensen. En volgens mij is er wel meer mis dan alleen wat slaap te kort.' Hij kijkt me recht in mijn ogen aan, wat heeft hij mooie blauwe ogen. Hij meent ook alles wat hij zegt, het is lang geleden dat iemand mij als een echt persoon heeft behandelt. 'Waarom werden de klokken vannacht geluid?' Ik kon het niet laten, ik moest het vragen. Jason gaat recht opzitten en gebaart mij om een stoel te pakken. 'Vannacht is er een tovenaar het kasteel binnengeslopen, hij vermoorde iedere wachter die hij tegenkwam. Hij was bijna bij de kamer van de koning toen hij werd gepakt. Vandaag zal hij op de brandstapel komen.' Dan houdt ik het niet meer en ik barst in huilen uit. Marcus zal vandaag nog verbrand worden en er is niks dat ik kan doen. Eerst schrikt Jason, maar daarna komt hij naast mij zitten en slaat zijn ar om mij heen. 'Ssst Emily, stil maar, wat is er?' Als ik weer een beetje uitgehuild ben besluit ik om Jason in vertrouwen te nemen. Als hij me verlinkt, dan brandt ik maar samen met Marcus. 'Vertrouw je me?' vraag ik. Jason is verbaasd, maar knikt dan bevestigend. 'Oké, ik weet niet echt hoe ik dit moet zeggen, maar ik ken die tovenaar, zijn naam is Marcus. Toen ik klein was besloot ik om naar Camelot te gaan, om dezelfde reden als Marcus. In een stadje waar ik de winter wilde blijven, ontmoette ik hem. Ik was toen verwildert en dacht alleen maar aan wraak, om wat Uther mijn familie had aangedaan. Hij heeft ze vermoord, allemaal, één voor één. Ik had geen reden om te leven, ik had alleen mijn haat voor Uther. Maar Marcus leerde mij dat ik Uther nooit zou kunnen vermoorden, als ik zomaar het kasteel binnenstormde, en ook niet als ik het uit wraak deed. Hij leerde mij om te houden van het leven, om de dingen te nemen zoals ze zijn. Maar ik was nog steeds boos op Uther, dat is de reden waarom ik naar Camelot kwam. Gisteravond had ik met hem afgesproken. Hij deed raar, hij had een vreemde gloed in zijn ogen. Hij was vastbesloten om het kasteel te bestormen. Ik heb gezegd dat het gekkenwerk was, maar hij wilde niet luisteren. De rest ken je.' Aan zijn gezicht is af te lezen dat hij niet weet wat hij moet zeggen, dus doe ik er nog een schepje bovenop, het maakt nu toch niks meer uit. 'En misschien ben ik een klein deel vergeten. Hij hielp mij omdat wij ook een gezamenlijke reden hadden om Uther te haten. Hij heeft de tovenaars, onze familie, vermoord. Ik ben een heks.' Jason trekt zijn arm weg. 'Ga je me nu verlinken?' Oké, misschien is dit een gemene vraag om te stellen, maar ik moet weten wat hij denkt. Het is een hele poos stil, terwijl ik afwachtend naar hem kijk. 'Ben je nog steeds van plan om Uther te vermoorden?' Gelukkig, hij is niet verschrikkelijk boos en hij is ook zo verstandig om niet de bewakers te roepen. 'Nee, niet meer,' antwoord ik. 'Dan zie ik geen rede om jou te zien branden op de brandstapel.' Hij pakt mijn hand vast en gaat verder, 'Emily, als jij iets hebt wat een ander niet heeft en het niet gebruik voor iets slechts, is dat alleen maar goed. En wat Marcus betreft, het spijt me, maar ik kan niks doen. Hij heeft de koning geprobeerd te vermoorden en hij zal gestraft worden, daar kan ik niks tegen doen. Emily, luister goed naar me, ik zou jou nooit iets kunnen aandoen, want ik hou van jou.' Dan buigt hij langzaam naar me toe en raken zijn lippen zachtjes de mijne. Even ben ik in de zevende hemel, maar dan verlaten zijn lippen de mijne weer. We kijken elkaar nog een hele poos aan en zeggen niks. We genieten van het moment. Dan slaat hij zijn arm weer om mij heen en nestel ik me in. Ik vergeet alles wat is gebeurt en koester dit ongelooflijke moment.